Skinhead Front
" Το ουρλιαχτό της αγέλης μας πάντα θα είναι απωθητικό για τα κοπάδια "



Κύκλος.


Το παρών ιστολόγιο περιέχει ένα σύνολο κείμενων που εκφράζουν προσωπικές απόψεις πάνω σε ζητήματα που αποτελούν κομμάτια της καθημερινότητας μας όπως Skinheads, Πατρίδα, Εργασία, Φυλή, Αντίδραση, Επανάσταση. Ο κύκλος του ιστολογίου αυτού ως βήμα έκφρασης έκλεισε. Τίποτα από όσα αντιπροσωπεύει όμως δεν σταματά. Αντιθέτως όλα συνεχίζονται, δίχως συμβιβασμούς, στο κυριότερο πεδίο μάχης. Τη Ζωή. Σίγουρα υπάρχουν και θα υπάρξουν ιστότοποι που θα συνεχίσουμε να αξιοποιούμε για την διάδοση των απόψεων και του Αγώνα μας.




Ζήτω Η Νϊκη!


Αύριο.

Ο ψυχρός πόλεμος έχει τελειώσει. Προ πολλού έχει τελειώσει και ο δεύτερος παγκόσμιος. Δεν υπάρχει Κομμουνισμός παρά μόνο σε αντιλήψεις,συνειδήσεις, προσωπικότητες και στις ζωές μεμονωμένων ομάδων. Ομοίως και σε ομάδες ανθρώπων και σε προσωπικότητες μόνο υπάρχει σήμερα ο Εθνικοσοσιαλισμός και ο Φασισμός με όποια μορφή μπορεί να υπάρξει όταν δεν είναι πλήρες ξεκαθαρισμένο ποια είναι ακριβώς η θέση του ανά τόπο και χρόνο. Ο Καπιταλισμός αντιθέτως έχει επικρατήσει παντού. Έχουμε φτάσει στο σημείο το Κεφαλαίο να κινεί όλους τους μοχλούς της καθημερινότητας. Καθημερινά ο Καπιταλισμός, ο Φιλελευθερισμός, η Παγκοσμιοποίηση, ο θρησκευτικός Σκοταδισμός και πολλά ακόμα αλλοιώνουν και διεισδύουν καθημερινά όλο και βαθύτερα την ψυχή και την συνείδηση του εαυτού μας, του φίλου μας, του συνεργάτη μας, της οικογένειας μας. Γιατί καλό είναι όσα αναφέρουμε και προβληματιζόμαστε για αυτά να τα αντικρίζουμε πρώτα σε εμάς και τον κύκλο ανθρώπων που μας περιτριγυρίζει και μετά οπουδήποτε αλλού.
Αν λοιπόν εμείς, σήμερα, ζώντας σε μία καπιταλιστική κοινωνία και συγκεκριμένα σε μία τυραννία της παρακμής σε παγκοσμιοποιημένο επίπεδο και σε σε μία χούντα μιζέριας και ανθελληνισμού σε τοπικό επίπεδο δεν αντισταθούμε ουσιαστικά τότε τίποτα και ποτέ δε θα αλλάξει. Τίποτα δε θα αλλάξει ουσιαστικά σε εμάς, τίποτα δε θα αλλάξει ουσιαστικά στην κοινωνία. Αν εμείς οι ίδιοι δεν αλλάξουμε το χθές μας και τις αδυναμίες μας και δεν καταφέρουμε να ενσαρκώσουμε στους μικρόκοσμους μας τις αξίες και τα ιδανικά μας τότε ποιος; Θα συνεχίσουμε να νοσταλγούμε; Θα συνεχίσουμε να γκρινιάζουμε πως κάτι δεν έγινε κάποτε και πως η ευκαιρία δόθηκε αλλά χάθηκε ή ότι δεν γίνεται τίποτα από τους άλλους; Θα συνεχίσουμε να δημιουργούμε ψευδαισθήσεις βουτηγμένες στην αδράνεια; Θα συνεχίσουμε γενικά να κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας με το να φαντασιωνόμαστε επιφανειακά στίγματα ως κοσμοϊστορικές επαναστατικές κινήσεις ; Η απάντηση θα δοθεί από το καθέναν στον ίδιο του τον εαυτό.
Κάθε μέρα λοιπόν, κάθε δική μας μέρα, μπορεί να μεταμορφωθεί σε ένα ολόκληρο πεδίο μάχης. Κάθε μέρα μπορούμε να τη μετατρέψουμε σε μία αναμέτρηση με τους εαυτούς μας και την κοινωνία ολόκληρη. Κάθε αδυναμία μας μπορεί να μετατραπεί σε πρόκληση. Το ίδιο και τα εμπόδια και οι δυσκολίες. Οφείλουμε να αλλάξουμε αυτό που ήμασταν χθες και οφείλουμε αυτή η αλλαγή να δίνει κάθε φορά λίγη δύναμη στην ροπή που γυρίζει τον τροχό αυτών των αξιών που η συνείδηση μας επιβάλλει στη ζωή μας.
Κίνηση, δράση, τριβή, προβληματισμός, αγωνία, αδιέξοδα, πληγές, προκλήσεις, μοναξιά, πόνος, φθορά. Αυτό είναι το αντίτιμο για κάθε μικρό σκαλί που θα ανεβούμε. Γιατί αυτό επιλέξαμε να πράξουμε. Επιλέξαμε να συγκρουστούμε με τον κόσμο των νικητών, όχι τόσο του πεδίου των μαχών, όσο του ιδεολογικού πολέμου των πολιτισμών. Με αυτόν τον νικητή επιλέξαμε να τα βάλουμε και αυτόν θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε πρώτα μέσα μας και παράλληλα όπου αλλού τον συναντάμε. Δεν υπάρχει λοιπόν χώρος για παράπονα και κλάψες. Υπάρχουμε μόνο εμείς και οι επιλογές μας.
Το σώμα μας, η σκέψη μας, οι πράξεις μας, η εργασία μας, η μόρφωση μας, οι επιλογές σε κάθε ζήτημα μας είναι όλα κομμάτια της ύπαρξης μας. Είναι όλα όπλα που είτε θα τα στρέψουμε απέναντι τους είτε απέναντι μας. Είναι όλα τους μικροί κόσμοι που καθημερινά πλάθονται από εμάς. Εμείς διαλέγουμε τη διατροφή μας, την εκγύμναση μας, την σύντροφο μας, τη καλλιέργεια του πνεύματος μας, τους ορίζοντες και τα βάθη της σκέψης μας, την επένδυση των χρημάτων μας, τον τρόπο που θα τα βγάλουμε και τόσα ακόμα πράγματα. Αν όλοι αυτοί οι κόσμοι πλαθούν σιγά σιγά με τα χρόνια με τέτοια υλικά που να μην διαβρώνονται από την τυραννία της παρακμής τότε θα μπορούμε να “γίνουμε” κάτι και όχι απλά να φαινόμαστε ή να δηλώνουμε. Η ζωή και ο χρόνος κυλάνε. Είτε γραμμικά είτε κυκλικά το θέμα είναι ότι κυλάνε δίχως να κοιτάνε τον δικό μας ρυθμό, δίχως να συγχωρούν όσα δεν προλάβαμε. Ο καθένας μας λοιπόν επιλέγει αν αύριο θα συνεχίσει είτε να αδρανεί είτε να παραμένει ότι τον έφτιαξε η κοινωνία είτε να γκρινιάζει είτε να ασχολείται με όλους τους άλλους πλην του εαυτού του είτε να κάνει πλαστελίνη τις ιδεολογίες και να φτιάχνει κατά καιρούς ότι τον βολεύει. Αυτή η επιλογή είναι προσωπική και αφορά τον βίο του καθενός. Δεν έχει να κάνει με το αν κάποιος συμμετέχει σε κάποιο χώρο και κάποιος άλλος κάπου αλλού. Έχει να κάνει με αυτό που είναι ο καθένας μας, σε οποιοδήποτε ιδεολογικό-πολιτικό χώρο, σε οποιοδήποτε επάγγελμα, σε οποιαδήποτε κοινωνία και σε οποιαδήποτε κατάσταση.
Αύριο, ο καθένας θα συνεχίσει τον δικό του δρόμο, τον δικό του Αγώνα, την δική του προσωπική ή συλλογική μάχη. Μεθαύριο ο καθένας μας ας μετρήσει τις μικρές δικές του νίκες και ήττες και ας κρίνει αυτές και μόνο αυτές για λίγες μόνο στιγμές μιας και μετά η μάχη ξαναρχίζει. Ίσως έτσι αλλάξουμε εμείς, αλλάξουν οι άλλοι, ζωντανέψουν ξανά οι Ιδέες μας....

Ελεύθεροι και Αιχμάλωτοι



Το Κράτος και η Δημοκρατία έχουν εδώ και πολύ καιρό μεριμνήσει για να μπορούμε όλοι να χαιρόμαστε την Ελευθερία μας. Παράλληλα η Κουλτούρα και ο Πολιτισμός της κοινωνίας του 2009 φροντίζει η Ελευθερία μας να επεκτείνεται και στο Ψυχικό και Πνευματικό πεδίο.
Εφοδιασμένοι λοιπόν με τις κονσέρβες που μας πρόσφεραν στα σχολεία, τις κάθε λογής οθόνες που τώρα πια έγιναν και επίπεδες, τα ακουστικά, την αξία της κομματικής απόχρωσης, το ιδανικό του βολέματος και πολλά άλλα είμαστε πλέον έτοιμοι για να ζήσουμε το “greek dream” και να απολαύσουμε την ελευθερία μας.
Όταν λοιπόν η παιδικότητα μας ξεχυθεί ανέμελη στους κόσμους που τα μικροτσίπ μας πλάθουν και καθηλωθούμε μπροστά στην οθόνη με τα δάχτυλα μηχανικά να βασανίζουν τα πλήκτρα, το βλέμμα ζωηρό να χαίρεται σε κάθε νίκη και το μυαλό αφοσιωμένο στον υπέρτατο σκοπό του τερματισμού, όταν η γειτονιά, οι δρόμοι, τα αγνά παραμύθια, η περιέργεια της ανακάλυψης, η δίψα για ζωή αντικατασταθεί από γκρίζα ντουβάρια, κούφιες λέξεις, ασχήμια, φόβο και αδιέξοδα τότε θα έχει γίνει το πρώτο βήμα. Το επόμενο βήμα θα γίνει όταν αρχίσουμε να ανοίγουμε τις κονσέρβες και να μαθαίνουμε τι πρέπει να γνωρίζει, πως πρέπει να ζει και τι σκοπό θα πρέπει να έχει ένας σύγχρονος άνθρωπος. Τους καλούς και τους κακούς της ιστορίας, τις θετικές επιστήμες, τον τρόπο να μιλάμε και να γράφουμε και τον κοινωνικό και πολιτικό καθωσπρεπισμό. Σε συνδυασμό με τις κονσέρβες θα πατήσουμε και το πλήκτρο για να μάθουμε και πολλά άλλα όπως τι είναι η αγάπη, τι είναι ο έρωτας, τι είναι το σεξ. Οι αμερικάνικες σειρές μάλιστα θα μας βοηθήσουν πολύ σε αυτές τις παιδικές και εφηβικές αναζητήσεις σε συνδυασμό φυσικά και με τις ελληνικές αριστουργηματικές ταινίες και τηλεοπτικές σειρές ενώ οι τελευταίες μας απορίες θα λυθούν φυσικά στο διαδίκτυο. Αφού λοιπόν μας τα μάθουν και αυτά και αρχίσει το σώμα μας και κυρίως η ψυχολογία μας να ακολουθούν αυτά που μας έμαθαν γιατί έτσι πρέπει να είμαστε συνεχίζεται η διάπλαση του χαρακτήρα μας. Οι καθημερινοί ήχοι των πόλεων αν και τους έχουμε συνηθίσει πάντα θα αποτελούν ρύπανση. Κινητήρες, φωνές, κρότοι κ.λ.π. Μπορούμε φυσικά να φοράμε 24 ώρες το 24 ωρο τα ακουστικά μας, τα hands free μας και φυσικά να απαλλαχθούμε από αυτούς. Μπορούμε επίσης να τρώμε φθηνό πλαστικό φαγητό γιατί εκεί τρώνε τα παιδιά της ηλικίας μας, να πιούμε τον Starbucks καφέ μας γιατί μεγαλώσαμε με σειρές που η δυναμική γυναίκα ή ο άντρας ο πολύ σκληρός έπινε τέτοιο, να απολαύσουμε την Coca Cola μας μιας και έχουμε πια εθιστεί, να φορέσουμε το ρούχο που αρμόζει στις πολιτικές, οικονομικές, γεωγραφικές ( Βόρεια, δυτικά, ανατολικά, νότια προάστια) τοποθετήσεις μας, να βγούμε στο μαγαζί που μας αρμόζει σύμφωνα με τα στάνταρ του και φυσικά να διαλέξουμε ένα επάγγελμα σύμφωνα με τον άτυπο ρατσισμό των εργασιακών αναζητήσεων που μας έχει επιβληθεί. Συν τις άλλοις σε μία κοινωνία που τις τελευταίες δεκαετίες όλοι βουτάνε, βολεύουν και βολεύονται, βισματώνουν και αράζουν δεν είναι λογικό να κάνεις τη μαλακία και να κοιτάξεις πραγματικά να δουλέψεις.
Η φαρέτρα μας όμως μπορεί να εφοδιασθεί με ακόμα περισσότερα βέλη τα οποία θα μας εκτοξεύσουν στην Ελευθερία. Λίγο ο κινηματογράφος, λίγο τα περιοδικά, λίγο οι εφημερίδες και αρχίζει το πεδίο να φαίνεται καθαρά καθώς διαλύεται η ομίχλη του συντηρητισμού. Ο νέος άνθρωπος αναδύεται μέσα από τα λίκνα του πολυπολιτισμού και είναι πραγματικά αυτό που θέλει. Ελεύθερος. Ο νέος σύγχρονος άνθρωπος έχει την ηθική του πολυπολιτισμού. Την ηθική δηλαδή που μπορεί να υπάρξει μέσα σε ένα μπουρδέλο. Ο νέος σύγχρονος άνθρωπος έχει τις γνώσεις που του παρέχει ο πολυπολιτισμός. Τις γνώσεις δηλαδή που θα τον κάνουν να τον δεχτεί και ποτέ να μην τον αμφισβητίσει. Ο νέος σύγχρονος άνθρωπος μπορεί να διαλέξει ανάμεσα στα 5 με 6 κόμματα που του πλασάρουν για να ψηφίσει ποιος θα του διαμορφώσει το μέλλον του. Ο νέος σύγχρονος άνθρωπος δε χρειάζεται πρότυπα. Του έμαθαν πως όσο άχρηστος, νοσηρός, προβληματικός, κομπλεξικός ή αντίστοιχα αδίστακτος ή σκληρός και να είναι αποτελεί ο ίδιος πρότυπο. Δεν έχει ανάγκη να γίνει λοιπόν κάτι. Έχει ανάγκη μόνο από τη μάσα, τη σάρκα, τη μόστρα και τις μάσκες που θα φορέσει. Θα σπουδάσει για να βγάλει λεφτά. Θα δουλέψει επίσης για να βγάλει λεφτά για να πάρει όσα θα τον κάνουν κάτι στα μάτια των υπολοίπων. Θα ονειρευτεί να γίνει αυτό που κάποτε είδε στην οθόνη ότι είναι σημαντικό. Δεν τον νοιάζει πως, αρκεί να γίνει κάτι. Αλλά και να μη γίνει πάλι θα βρεί μία ομάδα που θα θεοποιεί τη μιζέρια της και ψυχολογικά θα νιώσει πάλι ισορροπημένος.
Η αισθητική επίσης ενός πραγματικά ελεύθερου ανθρώπου διαμορφώνεται από το περιβάλλον που αναπτύσσεται. Τι πιο ωραίο από τις μεγαλουπόλεις μας, με τα χαμογελαστά πρόσωπα, την αλληλεγγύη, την ειλικρίνεια, τις γειτονιές μας, την ειρηνική συνύπαρξη τόσων υπέροχων ανθρώπων σε ένα τόσο όμορφο περιβάλλον. Ας αναλογιστούμε λίγο και την τέχνη που απορρέει από όλη αυτή την αισθητική. Αν τα αναλογιστούμε λίγο δε θα προβληματιστούμε για τον μηδενισμό τόσων και τόσων ανθρώπων και κυρίως νέων. Γιατί αυτοί , οι νιχιλιστές του κόσμου που τους πλάσαραν θα γεννήσουν ακόμα πιο Ελεύθερες κοινότητες. Είναι μάλιστα και οι πρώτοι υπερασπιστές της Ελευθερίας που ήδη υπάρχει. Είναι πεπεισμένοι πως καθώς κάνουν γύρους πάνω στο κουλουράκι που τους πέταξε το Κράτος αυτοί φιλοσοφούν πως διακτινίζονται στο μηδέν για να φέρουν τον άσσο. Λίγο τα λεφτά, πολύ η βλακεία μάλλον θα τα καταφέρουν.
Τελειώνοντας αυτές τις σκέψεις οφείλουμε να ξεκαθαρίσουμε πως εμείς δεν νιώθουμε Ελεύθεροι ούτε φαντάζει Ελευθερία στα μάτια μας αυτό που βλέπουμε γύρω μας. Αιχμάλωτοι είμαστε σε ένα κλουβί που με τα χέρια μας πιάνουμε όσα μπορούμε ανάμεσα από τα κάγκελα. Δεν θελήσαμε να Ελευθερωθούμε ακόμα και αν είχαμε και έχουμε τις ίδιες προσφορές. Δε θέλουμε να γίνουμε ούτε να δεχτούμε τίποτα επειδή ανήκει στα “πρέπει” της σημερινής κοινωνίας. Δε θέλουμε να γίνουμε τίποτα μόνο και μόνο για τα μάτια του κόσμου. Δε θέλουμε να κάνουμε τίποτα για να γινόμαστε αρεστοί ή μισητοί. Προτιμούμε σε αυτό το ασφυκτικά μικρό κελί που είμαστε να γίνουμε και να κάνουμε όσα στα δικά μας και μόνο στα δικά μας μάτια θα φαντάζουν αληθινά και τα οποία ίσως μπορέσουν να μας δώσουν τη δύναμη να σπάσουμε όσα μας φυλακίζουν και να πετάξουμε σε όλα αυτά που ονειρευόμαστε και αγωνιζόμαστε. Και δεν είναι ούτε πολλά ούτε μακρυά αυτά τα αληθινά πράγματα που θα μας δώσουν τη δύναμη...

Μακρυά.

Η ξεφτίλα είναι αυτή που οδηγεί στην σκλαβιά ή η σκλαβιά αυτή που οδηγεί στην ξεφτίλα άραγε. Ένα ερώτημα το οποίο το θέτουμε σε όλους αυτούς που αρέσκονται στις μόδες των καιρών πλέκοντας παράλληλα και ένα πέπλο “αντιδραστικότητας” και “επαναστατικότητας” γύρω από αυτό. Πασχίζουν λένε για ελευθερία, ενώ ταυτόχρονα είναι σκλαβωμένοι στο ίδιο το ψέμα που φτιάξαν για να δώσουν ένα νόημα στην ανούσια ζωή. Πείτε μας πραγματικά, δίχως τα ρούχα, δίχως τις συγκεκριμένες μάρκες, δίχως τις εκατοντάδες φωτογραφίες στο myspace, facebook, hi5, δίχως τη μόστρα στην πλατεία και στα πάρτυ, δίχως την ποζεριά στις συναυλίες και δίχως τις ζωγραφιές στα σώματα τι είναι όλοι αυτοί που στέκονται απέναντι μας σε αυτόν τον μικρόκοσμο; Μήπως είναι αυτοί που αλλάζουν τις πολιτικές τους θέσεις ανάλογα με την παρέα που βρίσκονται; Μήπως είναι αυτοί που σε “φασίστες” που “μετράνε” λένε ότι δεν έχουν πρόβλημα ενώ όπου θεωρούν όπου τους παίρνει κάνουν επιθέσεις; Μήπως είναι αυτοί που όταν ένας “εχθρός” τους τσακίσει αυτοί στοχοποιούν ή “ξεσπάνε” σε άλλους δίνοντας τον ορισμό της δειλίας; Μήπως είναι αυτοί που περιστασιακά απασχολούνται ενώ δηλώνουν “σταυρωμένοι” εργάτες” Μήπως είναι αυτοί που η κόκα και το χασίσι πηγαινοέρχεται στους γύρω τους και κάνουν τα στραβά μάτια; Μήπως είναι αυτοί που παίζουν “mainstream” δήθεν rock n roll σε αναρχικά στέκια; Μήπως είναι τα παιδιά του πανεπιστημιακού ασύλου και των καταλήψεων; Μήπως είναι αυτοί που τα έχουν καλά με όποιον επικρατεί κατά περιόδους στο δρόμο;
Όλα αυτά τα μήπως δεν είναι ρητορικά. Είναι γεγονότα. Τα ξέρουμε και τα ξέρουνε. Γνωρίζουν πολύ καλά πως ο κόσμος μας με τον κόσμο τους δεν έχει κανένα κοινό στοιχείο. Κανένα. Και κανένας από τη πλευρά μας δεν έχει θέση ανάμεσα τους. Και όποιος βρίσκεται κατά καιρούς πολύ απλά δεν προέρχεται ή δεν βρίσκεται πια στη δική μας πλευρά. Όσο για εκείνους δεν περιμένουμε κάποιο ίχνος αξιοπρέπειας. Κατά καιρούς γλύφουν αυτούς που έχουν τσακίσει τους ίδιους τους φίλους. Συμμετέχουν σε εκδηλώσεις που την άλλη μέρα θα κατηγορούν. Λογικά επακόλουθα της ξεφτίλας ή καλύτερα της σκλαβιάς που πολλοί είναι εγκλωβισμένοι. Όταν το punk και το oi! κοστολογείται από τους μαγαζάτορες, όταν οριοθετείται από τους νταβατζίδες, όταν προσκυνά την αναρχία, όταν μετατρέπεται σε κέρδος από ένα κομμάτι των δημιουργών του οι οποίοι μετά από δεκαετίες θυμήθηκαν τι έπαιζαν μικροί για να βγάλουν το χαρτζιλίκι, όταν πνίγεται στην μπύρα που αγοράζεται από γεμάτες με χαρτζιλίκι τσέπες και όταν αποτελεί άλλοθι για κάθε πικραμένο τότε είναι πια νεκρό. Και εκεί που πεθαίνει μία έκφανση της νεανικής αντιδραστικότητας εμείς δεν έχουμε καμία θέση.
Για όποιον όμως θέλει να σταθεί από αυτή τη πλευρά που η μουσική αποτελεί μία απλή σταγόνα στο ποτάμι μιας ολάκερα διαφορετικής ζωής, το βλέμμα του θα πρέπει να βλέπει πίσω από την επιφάνεια. Πίσω από τα κούφια λόγια, τις ανούσιες θεωρίες, τη μόστρα και την αυτοϊκανοποίηση του καθενός. Να κοιτάξει τις πράξεις, τις θυσίες, το μόχθο και τις επιλογές. Οι επιλογές στη ζωή είναι ο καθρεφτισμός της συνείδησης. Το μαγαζί που θα πας και θα δώσεις τα χρήματα σου, οι παρέες σου, οι συγκρούσεις σου, το τι θα αγοράσεις, τι θα ακούσεις, πως θα βγάλεις χρήματα, πως θα χαράξεις τον προσωπικό σου δρόμο. Αυτή η ζωή, που ξετυλίγεται καθημερινά, κάθε στιγμή, κάθε λεπτό, κάθε μέρα είναι το πεδίο που το βλέμμα μας άλλοτε αγωνιά να αναζητήσει την προσπάθεια, την πρόκληση, τον έρωτα, τη φιλία, το αύριο...
Για αυτό δε μας ενδιαφέρει αν οι μόδες σήμερα σπέρνουν αυτό που στα μάτια μας φαντάζει σαν σκλαβιά. Η δική μας, προσωπική αξιοπρέπεια είναι αρκετά πολύτιμη για να την ξεπουλήσουμε τόσο φτηνά και αρκετά δυνατή για να μας ωθεί ακόμα πιο μακρυά. Μακρυά από την ξεφτίλα, μακρυά από τη δειλία, μακρυά από τη σκλαβιά.

Στον άγνωστο εργάτη.

Ήταν περίπου πριν δύο χρόνια, όταν κατά τις εφτά και μισή το πρωί είχαμε φτάσει στην οικοδομή. Ήμασταν ένα τριμελές αυτή τη μέρα συνεργείο. Ο πρωινός καφές, που η αγορά του, η πρώτη του δοκιμή και στη συνέχεια η συνοδεία του αποτελούν αναπόσπαστες στιγμές στη νέα μέρα που έρχεται, είχε σχεδόν τελειώσει. Καλημερίσαμε όσους βρίσκονταν εκεί και ξεκινήσαμε. Η δουλειά ξεκίνησε μέσα στο σύνηθες περιβάλλον, που δεν αποτελεί αντικείμενο αυτής της αφήγησης και όλα έδειχναν πως θα κυλούσαν όπως την προηγούμενη και όλες τις υπόλοιπες μέρες. Κάποια στιγμή πριν το μεσημέρι, πεταχτήκαμε σε μία άλλη κοντινή δουλειά και μετά θα επιστρέφαμε.
Λίγο πριν τις δύο λοιπόν, επιστρέφοντας, βλέπουμε στον απέναντι δρόμο ένα ασθενοφόρο. Βρισκόταν μπροστά από μία άλλη γωνιακή οικοδομή. Στο δρόμο ένα σεντόνι σκέπαζε αυτό που στο μυαλό μας σχηματιζόταν ως πόνος. Ήταν ένας εργάτης, ένας σοβατζής ο οποίος είχε γλιστρήσει από τη σκαλωσιά. Πλησιάσαμε τότε και παγωμένοι κοιτάξαμε αυτό το άσπρο σεντόνι. Σκοτώθηκε είπε μία φωνή ενός γερασμένου άντρα που στεκόταν εκεί. Στο μυαλό μου τότε πέρασε η σκέψη που σίγουρα θα διέσχισε και το μυαλό των άλλων δύο παιδιών που ήταν μαζί...
Συχνά ακούγαμε για ατυχήματα και δυστυχήματα στις παρέες και σε εκείνες τις ολιγόλεπτες συζητήσεις με συναδέλφους ή γνωστούς που έχεις να δείς καιρό και τους συναντάς σε κάποια σκάλα, σε κάποια είσοδο, σε κάποιο τέλος πάντως τετραγωνάκι της σκακιέρας που κινείσαι εργασιακά για να επιβιώσεις. Ποτέ όμως η αφήγηση δεν μπορεί να ενσαρκώσει όσα το βλέμμα σιγοψιθυρίζει στη σκέψη.
Πολλές φορές από τότε, άκουσα για κάποιους που μάχονται για τις συνθήκες εργασίας. Ποτέ όμως δεν συνάντησα κανέναν από αυτούς στην εργασία. Ίσως μάχονται τελικά μόνο για τις συνθήκες και όχι την εργασία. Γιατί η εργασία έχει ξεπουληθεί. Η εργασία πρώτα θα ξευτιλιστεί, πρώτα θα υποτιμηθεί και στο τέλος θα ξεπουληθεί. Πρώτα το κοινωνικό lifestyle θα ωθεί τους “έλληνες” γονείς να αποτρέπουν τα παιδιά τους από το να γίνουν εργάτες, πρώτα το σχολείο θα σου περάσει τη νοοτροπία και το σύνδρομο του δημοσίου υπαλλήλου, πρώτα θα εισαχθούν οι ορδές πράγματι πεινασμένων για να πέσουν τα μεροκάματα, πρώτα θα έρθουν οι εκβιασμοί και ο κοινωνικός αποκλεισμός και μετά θα έρθει και το ξεπούλημα. Πολλοί “μάχονται” για όλα αυτά. Ναι, όντως έχουμε πάνω από 3000 συνδικάτα σε αυτή τη χώρα και δε ξέρω πόσους εισοδηματίες συνδικαλιστές. Έχουμε πάρα πολλούς εργοπατέρες οι οποίοι κινούνται μεταξύ πράσινων, μπλε και κόκκινων γραβατών. Άραγε όλοι αυτοί έχουν δουλέψει ποτέ με αλβανούς, με πακιστανούς, με ρώσους, με ρουμάνους και με τόσους άλλους να δούν τι υπέροχο πράγμα είναι να είσαι εσύ ο ξένος και αυτοί τα αφεντικά. Να αποκλείουν τους έλληνες από τα συνεργεία τους. Να πληρώνεις εσύ ένα κράτος που σε έχει χεσμένο, που ξεπούλησε την ασφάλεια σου, που σε ρίχνει σε έναν άνισο ανταγωνισμό, που εδώ και τόσα χρόνια οι γονείς σου, οι παππούδες σου μάχονταν να κερδίσουν ένα ψωμί το οποίο τόσο εύκολα στο άρπαξαν, το κομμάτιασαν σε ψίχουλα για να το πετάξουν σε όλες τις φυλές του κόσμου που κατέκλυσαν τη γειτονιά σου, την πόλη σου, την Πατρίδα σου για να μπορέσουν οι πολιτικοί να φέρουν στα ίσια τα νούμερα των ισολογισμών, των ψηφοφόρων...
Τα μάτια όμως τα δικά μας βλέπουν καθημερινά όσα αυτοί από το γραφείο τους δήθεν προασπίζονται. Κάθε φορά που μαθαίνουμε πλέον για έναν ακόμη νεκρό εργάτη μας έρχονται στο μυαλό αυτές οι λέξεις. Ξεχασμένος - Προδομένος- Άγνωστος.
Έτσι έζησε, έτσι έφυγε και έτσι θα φύγουν όσοι συνεχίσουν αυτό το δρόμο. Κάποιοι ίσως είναι “αμόρφωτοι”, άλλοι ίσως είναι παράξενοι. Οι περισσότεροι όμως είναι άνθρωποι με τις πιο απλές ανάγκες,τα πιο ανθρώπινα ελαττώματα και την πιο ειλικρινή ματιά.
Σε αυτή τη κοινωνία θέλουν να μαθαίνουμε πότε έκλασε ο υπουργός, με ποιους πηδήχτηκε η κάθε πουτάνα, να βλέπουμε τα βόδια στη βουλή να προσπαθούν να κουμπώσουν το σακκάκι τους, να ακούμε τους τεμπέληδες να μιλάνε για εργασία,να διαβάζουμε στις κωλοφυλλάδες τους τις οικονομικές και κοινωνικές αναλύσεις και γενικά να μας πλασάρουν όσα εξυπηρετούν τα συμφέροντα τους.
Σε αυτό λοιπόν το κοσμοπολίτικο θέαμα, σε αυτή την καλοστημένη σκηνή του παραλόγου και της υποκρισίας προτιμούμε και εμείς να ζήσουμε σαν άγνωστοι. Άγνωστοι για τα μάτια τους. Στα μάτια όμως τα δικά μας, οι πρωινές αχτίνες του ηλίου φαντάζουν σαν το τραγούδι που στέλνουν οι ψυχές όλων αυτών των τελευταίων Ελλήνων εργατών, της παράξενης αυτής προς εξαφάνιση ράτσας, που έφυγαν προδομένοι και ξεχασμένοι. Καλό ταξίδι λοιπόν και σε εκείνον τον άνθρωπο που έφυγε χτες.

Είμαστε προκατειλημμένοι...

Από μικρά παιδιά είχαμε πάρα πολλά ελαττώματα. Στα αυτιά μας όλα αυτά που αραδιάζαν οι κήρυκες του πολυπολιτισμού και της παγκοσμιοποίησης ακούγονταν σαν ατελείωτες παπαρολογίες από βολεμένα ανθρωπάκια που πέρα από τη σαπίλα της αριστεράς και την σκουριά του βολέματος δεν διακρίναμε τίποτα αξιόλογο στη μίζερη ζωή τους. Λες και κάποιος τους πλήρωνε για να ξεριζώσουν από το μυαλά μας την Ελλάδα και να βάλουν στη θέση τους κάποιο πολύχρωμο μπουρδέλο, μηδενιστικό και ανούσιο σαν τις φάτσες τους. Με πάθος προσπαθούσαν να εγκαθιδρύσουν τον Τσε Γκεβάρα, το Πολυτεχνείο, τα αγανακτισμένα παιδιά με τις κουκούλες, το “Ολοκάυτωμα” και πολλά άλλα τέτοια. Αλλά εμείς είχαμε ελαττώματα. Δεν είχαμε ανάγκη κανέναν Τσε όταν διαβάσαμε για τον Πάυλο Μελά. Δεν είχαμε ανάγκη κανένα Πολυτεχνείο όταν μάθαμε για το Μεσολόγγι. Δεν δείχναμε καμία συμπάθεια για τα βολεμένα κωλόπαιδα όταν αντικρύσαμε τον αγώνα των δικών μας ανθρώπων στην “εξέγερση” της συνεχής πάλης ενάντια σε όλους και σε όλα για μία περήφανη ζωή. Δεν γουστάραμε να μαθαίνουμε για κανένα άλλο “Ολοκαύτωμα” προτού μάθουμε και αγωνιστούμε για τις δεκάδες γενοκτονίες εις βάρος των Ελλήνων.

Πέρα από αυτά όμως, από τότε είχαμε άλλο ένα σημαντικό ελάττωμα. Ακολουθούσαμε το ένστικτο μας και αφήναμε τις αισθήσεις μας ελεύθερες να διακρίνουν αυτές τι είναι ομορφιά και τι όχι. Τι είναι ασχήμια, τι μας προκαλεί αηδία και τι μας ελκύει. Ο καθωσπρεπισμός της σημερινής κοινωνίας δε μας συγκινεί καθόλου. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι μας αρέσουν και όσα λαμβάνουν χώρα. Απλά θέτουμε εμείς τα όρια της ανεκτικότητας μας αλλά και αυτά των προκαταλήψεων. Γιατί όπως και να το κάνουμε, για να είμαστε ειλικρινείς έχουμε προκαταλήψεις. Και δεν ντρεπόμαστε για αυτό καθόλου. Αυτοί είμαστε. Αυτά νιώθουμε. Δε θα καταπιέσουμε εμείς τον εαυτό μας για να δεχτεί όλα όσα μας πλασάρουν κάθε μέρα από την τηλεόραση, τα περιοδικά και όλα τα υπόλοιπα μέσα. Ελευθερία για εμάς είναι να είμαστε οι εαυτοί μας, να ακολουθούμε το ένστικτο μας και να πειθαρχούμε συνειδητά σε ότι απορρέει από τη δική μας συνείδηση και όχι σε ότι τα χρονικά και κυρίως οικονομικά δεδομένα μας επιβάλλουν.

Στην δική μας αισθητική λοιπόν όλη αυτή η ιστοριούλα των διαφυλετικών σχέσεων και της “απελευθέρωσης” φαντάζει σαν άλλο ένα ακόμη σαπισμένο κομμάτι στη μουχλιασμένη σούπα των σύγχρονων κοινωνιών. Μας θέλουν να νιώθουμε “τύψεις” για την καταπίεση των μαύρων από τους λευκούς. Να “αγκαλιάσουμε” τους βασανισμένους και καημένους, να “ανοίξουμε” τα μυαλά μας και να αποβάλλουμε τα λανθασμένα ρατσιστικά στοιχεία μας. Επειδή όμως εμείς όλα αυτά τα έχουμε γραμμένα στους πάτους κάποιων παλιών αρβυλών δεν πρόκειται να παίξουμε το παιχνίδι τους. Δεν τους θέλουμε στη γειτονιά μας, δεν τους θέλουμε στις παρέες μας, δεν τους θέλουμε στη δουλειά μας, δεν τους θέλουμε γενικά στη καθημερινότητα μας. Υπάρχουν πολλοί προς το παρόν και ακόμα περισσότεροι στο μέλλον όπως φαίνεται οι οποίοι έχουν ανοιχτές τις “αγκάλες” για κάθε φυλής μετανάστη, κάθε συκιάς ομοφυλόφιλο και κάθε καρυδιάς μαλάκα. Εκεί λοιπόν, όλοι μαζί στη βαβυλωνία σας, με κάποιον Μπους, Ομπάμα, Σόρος να σας ελέγχει, με κάποιο αφεντικό να σας πετάει κάνα ψίχουλο να φάτε, με κάποιο κράτος να σας δίνει άσυλα να υπάρχεται, με κάποια σιχαμένη να πηδάτε και καμιά μόδα να δίνει νόημα στην ανυπαρξία σας. Οι σιχαμένες ψυχές και τα κομπλεξικά μυαλά είτε τα ντύνετε με σακάκια είτε με κουρελούδες πάντα θα σέρνονται πίσω από τη σκλαβιά μιας ψευδοελευθερίας και μιας μιασμένης ηθικής.

Και επειδή γνωρίζουμε πως αν εμείς υποστηρίξουμε κάτι αυτοί που είναι απέναντι μας θα τρέξουν να κάνουν το αντίθετο και καλά για να μας εκνευρίσουν ας τους ενημερώσουμε πως όλα αυτά τα σκουπιδάκια που γουστάρουν μαυρούλιδες και όλοι αυτοί οι τυπάδες με τα φαρδιά και τα rap-arap-hardcore και λοιπές μαλακίες μας προκαλούν ένα αίσθημα λύπησης αλλά ποτέ δε θα μας προκαλέσουν αίσθημα οίκτου.

Ηγέτης...

Αυτός που εμπνέει σεβασμό και δέος, καθώς η ηθική του ξεπερνά ηγετικά απωθημένα και εξουσιαστικά συμπλέγματα.. Αυτός στον οποίο όλο το Έθνος δίνει πρόθυμα όρκο υπακοής και πίστης.. Αυτός που η ζωή,η προσωπικότητα και η δράση του αποτελούν παράδειγμα.. Αυτός που φτάνει στο ανώτατο σημείο της φωτεινής πυραμίδας όλων εκείνων των λαμπρών ανθρώπων που αγωνίστηκαν για τη Φυλή,την Πατρίδα και την Τιμή.. Αυτός που εξυψώνει τις παραδόσεις, τις τέχνες και τον πολιτισμό και γαλουχεί τις νέες γενιές μ' αυτά.. Αυτός που ως καθήκον και όραμα έχει την ευημερία του Έθνους του..

Όχι αυτός που ξεπουλιέται για τα χρήματα, τις βίλες, τις γυναίκες (στην καλύτερη περίπτωση) και την εξουσία... Όχι αυτός αυτός που εμπορεύεται τα ιδανικά και την ηθική του (αν διέθετε ποτέ κάτι από αυτά) για την απόκτηση παραπάνω δύναμης... Όχι αυτός που στο όνομα μιας (δήθεν) δημοκρατίας επιβάλλει στο Λαό καθετί αρρωστημένο που εξυπηρετεί τα συμφέροντα των κλειστών κύκλων που ανήκει... Όχι αυτός που απεμπολεί τις παραδόσεις και εξαλείφει με κάθε τρόπο τη διαφορετικότητα του Έθνους του, παρασύροντας το Λαό σε μια ανηλεή δίνη αναμεμειγμένων πολιτισμών,όπου ο καθένας χάνει την ταυτότητά του.. Και προπαντός ΟΧΙ ΑΥΤΟΣ που ξεχνά το αλύτρωτο Έθνος και αγνοεί την κραυγή της βασανισμένης Φυλής..

Τίσις

Έγινε η φρίκη συνήθεια μας...



Θυμάμαι ένα παλιό ελληνικό ροκ κομμάτι που αναφερόταν στον πόλεμο στο Σαράγιεβο. Σε κάποιο σημείο του έλεγε “στις ειδήσεις τα βλέπεις και τρώς”...
Και πράγματι εδώ και δεκαετίες παρακολουθούμε να πραγματοποιείται μια συστηματική Γενοκτονία, ένα πραγματικό Ολοκαύτωμα ενός λαού που αγαπάει την Πατρίδα του περισσότερο από την ίδια του τη ζωή. Εδώ και δεκαετίες παρακολουθούμε μικρά παιδιά να ξεψυχούν, σάρκες ξεσκισμένες, χαλάσματα, ερείπια, πόνο, φρίκη και αίμα. Ποτάμια από αίμα. Βλέπουμε μικρά παιδιά με μία σφεντόνα να στέκονται απέναντι σε τεθωρακισμένα. Δεκάδες ντοκιμαντέρ που μένουν στην άκρη αποδεικνύουν τη φρίκη. Αποδεικνύουν πως οι ερπύστριες δεν πατάνε μόνο εκείνο τον απροσκύνητο λαό αλλά και όποιον σταθεί να τους βοηθήσει. Δεκάδες πόλεμοι έχουν κατακερματίσει τα έθνη εκείνα που αντιστέκονται από τους ίδιους και τους ίδιους... Μα κανείς δεν μπορεί να πεί κάτι για αυτούς...Είναι κακό, είναι άδικο, είναι απαγορευμένο...
Και από την οθόνη λοιπόν καθώς μασουλάει κάνα “χάμπουργκερ” ή πίνει καμία μπύρα ο “δυτικός” πολιτισμένος άνθρωπος βλέπει καθημερινά τόσες σφαγές που του φαντάζουν πλέον ρουτίνα. Ίσως να βγάλει και κάνα ανέκδοτο. Ίσως να στάξει και ένα δάκρυ όταν δεί άλλο ένα νεκρό παιδί. Για κάποια περίοδο κ όλας θα γίνει φανατικός πολέμιος του Ισραήλ αλλά μόλις αλλάξει κανάλι θα του περάσει. Κάποιοι βέβαια δε χάνουν την ευκαιρία να πουλήσουν και ιδεολογία. Έτσι λοιπόν οι χίπιδες θα πάρουν την ντουντούκα, ο κλασσικός αριστερός τεμπέλης συνδικαλιστής δημόσιος υπάλληλος θα φορέσει την μαντίλα και θα πουλήσει μεντοριλίκι στην πορεία σε διψασμένους για “γνώση” επαναστάτες και κάποιες άλλες καθηγήτριες θα πούν πέντε με έξι διεθνιστικές παπαρολογίες στους μαθητές τους πρωτού πάνε να αράξουν σε μία κουλτουριάρικη καφετέρια το απόγευμα να ψαρέψουν κάνα μπάρμπα. Αυτά λοιπόν, τα ολίγα αλλά συνεχώς επαναλαμβανόμενα πράγματα συμβαίνουν σε αυτό τον τόπο όσο σε κάποιον άλλο το Ολοκαύτωμα συνεχίζει και θα συνεχίζει να θερίζει. Να μη ξεχάσουμε και τις δηλώσεις που τόσο συγκινημένοι θα κάνουν οι πολιτικοί...
Αυτά γίνονται και θα γίνονται όσο οι χίπιδες και διεθνιστές καπηλεύονται τον Απελευθερωτικό Αγώνα ενός Περήφανου για τη Φυλή και τη Γη του Έθνους. Οι Παλαιστίνιοι δεν πολεμάνε για την ειρήνη και τη μαριχουάνα, ούτε για την παγκοσμιοποίηση και την Coca Cola. Επίσης δεν χρηματοδοτούνται από κανένα Ίδρυμα, από κανένα Παρατηρητήριο και δεν πουλάνε ψευδοκουλτούρα. Οι Παλαιστίνιοι πολεμάνε για την Πατρίδα και το Έθνος τους. Οι Παλαιστίνιοι δεν καίνε την σημαία τους όσο και αν κάποιοι την έχουν ξεφτιλίσει. Οι Παλαιστίνιοι δεν βλέπουν το βράδυ τους εαυτούς τους στο home cinema και δεν σερφάρουν στο myspace. Οι Παλαιστίνιοι δεν φοράνε nike όταν καίνε την αμερικάνικη σημαία και δεν έχουν κανένα άσυλο να τους προστατεύσει Οι Παλαιστίνιοι έχουν μονάχα Πατρίδα, Φυλή και Πίστη. Για αυτό όποιος “συγκινείται” από αυτόν τον Αγώνα θα πρέπει πρώτα να συνειδητοποιήσει Γιατί γίνεται και ποιος είναι αυτός που το 2008 διαπράττει Γενοκτονίες.

Η δική μας καθημερινή “Kωμωδία”.

Το ποίημα του Δάντη Αλιγκέρι Κωμωδία ή καθιερωμένο ως Θεία Κωμωδία όπως ονομάστηκε από τον Βοκάκιο μας ταξιδεύει σε μία περιπλάνηση του ποιητή στην Κόλαση, στο Καθαρτήριο και τέλος στον Παράδεισο. Η πορεία αυτή για κάποιους είναι ένα ωραίο ανάγνωσμα, για κάποιους άλλους ένα μοναδικό έργο τέχνης ενώ για μερικούς αποτελεί ένα συμβολισμό μιας καθημερινής πορείας, μιας πορείας που δεν έχει μία αρχή και ένα τέλος αλλά επαναλαμβάνεται συνεχώς και συνεχώς...
Κάθε άνθρωπος που αγωνιά για την ελευθερία της σκέψης του, της κρίσης του, των πράξεων του και εν τέλει της ζωής του ξεκινά ένα δύσκολο δρόμο όπου ο μόνος σίγουρος πρώτος και τελευταίος σύντροφος του είναι η γοητεία και η ειλικρίνεια της δικής του Πίστης και του δικού του μοναδικού ανάμεσα σε άπειρους προσωπικού μύθου. Η μάζα και οι πράξεις της ή οι πράξεις που μπορούν να εμφανιστούν στη μάζα αποτελούν για πολλούς τη δικαιολόγηση της αδράνειας, της νοσηρότητας και της παρακμής που μπορεί να τους διακρίνει. Σε ένα τσιμεντένιο τεχνητό περιβάλλον, όπου η γή βάφτηκε με το μονότονο μαύρο της πίσσας και οι ορίζοντες με σάπιο γκρι υπάρχει η γενικευμένη εντύπωση ενός κόσμου που όλα είναι επιτρεπτά και όλα είναι ανεκτά εκτός από εκείνα που δεν θα επιτρέψουν την ύπαρξη αυτής της αταξίας. Αλλοτριωμένη η σκέψη περιπλανιέται στη διασκέδαση, βουτάει στους ωκεανούς της απραξίας και παραδίδεται σε οτιδήποτε θα της πετάξει στα μούτρα όποια οθόνη βρεθεί μπροστά της. Η εξάρτηση της ευτυχίας από το “lifestyle” και η αδιάκοπη ταύτιση της δύναμης με την εξουσία οδηγούν ολοένα σε ένα και μοναδικό πράγμα. Κλωνοποιημένους μαζάνθρωπους που τριγυρνούν στις υπεραγορές των ελπίδων διαλέγοντας μία κονσερβοποιημένη μερίδα νοήματος σε μία ζωή που περισσότερο φαντάζει σαν βάρος παρά σαν δώρο.
Πολλές φορές όμως, σε κάποια μάτια αυτός ο γνωστός τοκογλύφος που αρέσκεται στο να σέρνει στα καταστήματα του τις ψυχές των ανθρώπων φαντάζει αηδιαστικός. Φαντάζει εχθρός. Είναι πεπεισμένοι για αυτό και καμία τεχνητή ενοχή δεν γίνεται να αλλάξει αυτήν την εντύπωση. Τότε λοιπόν, μακρυά από όλα όσα αναφέρθηκαν ξεκινά ο θάνατος και η ζωή, η αυγή και η δύση, οι δαίμονες και οι άγγελοι,η αμαρτία και η τιμωρία, ο παράδεισος και η κόλαση να στήνουν έναν ασταμάτητο χορό στις νότες κάθε προσωπικής αλήθειας. Είναι η συνείδηση, αγνή και καθάρια, εκείνη που θα χαράζει σιγά σιγά την πορεία της πράξης. Της πράξης που η ίδια θα κριθεί στην αναδραστική της πορεία από τη γενεσιουργό της δύναμη. Είναι η σκέψη εκείνη που αν αφεθεί ελεύθερη θα ξεκινήσει ένα ατέλειωτο ανεξέλεγκτο ταξίδι που σίγουρα όλοι οι σταθμοί του δεν θα είναι εξίσου φωτεινοί. Είναι ο άνθρωπος εκείνος που θα αγαπήσει με την ορμή ενός χειμάρρου και θα μισήσει με τα πιο πρωτόγονα ένστικτα του. Είναι μία από τις επόμενες μέρες εκείνη που ο ελεύθερος άνθρωπος θα κυλιστεί στη δική του Κόλαση, θα συρθεί στο δικό του Καθαρτήριο και θα φτάσει στον δικό του Παράδεισο. Είναι η πορεία της καθημερινότητας του. Είναι η απομάκρυνση του από τη δουλοπρέπεια, είναι η κατεύθυνση του προς την ασαφή μα γοητευτική έννοια της ολοκλήρωσης του. Αυτός είναι ο ελεύθερος άνθρωπος. Αυτός που βιώνει τη Κωμωδία του “Θείου” στοιχείου που κρύβει μέσα του...

Ευχές για ένα δυναμικό και μαχητικό νέο έτος.


Στα μονοπάτια που χαράζουμε δεν υπάρχει η κατάκτηση της “κορυφής” γιατί σε κάθε βήμα που διαλέγουμε όταν κοιτάξουμε ψηλά διακρίνουμε ακόμα περισσότερες. Υπάρχει μόνο η ικανοποίηση της συνέχισης του δρόμου μας.

Εμείς και Αυτοί...



Σιχαθήκαμε...


Τις Κυβερνήσεις που μετέτρεψαν την Πατρίδα που αγαπήσαμε σε μία εκδιδόμενη πόρνη και την γυροφέρνουν πότε στη Δύση, πότε στην Ανατολή, πότε στην Εκκλησία, πότε στα κόμματα και πότε στους πλουτοκράτες. Όλοι τους ικανοποιούν τις ορέξεις τους αφήνοντας τη ταρίφα στη κάθε εξουσία. Αγαπήσαμε την Ελευθερία που έγινε ύμνος, τους θανάτους που έγιναν τραγούδια, τους Άνδρες και τις Γυναίκες που φύγαν νωρίς. Όλα φαντάζουν γραφικά σε ένα κόσμο της υποταγής. Ο θάνατος απογυμνώθηκε από κάθε ηρωισμό και η ζωή έγινε ένας ωκεανός κατανάλωσης, ικανοποίησης παθών και καλοπέρασης. Βαφτιστήκαμε σε Αίμα και όχι σε νερό. Το Αίμα των Προγόνων.Το Αίμα των Αθώων. Το Αίμα της Ελευθερίας. Το Αίμα της Δικαιοσύνης. Σε αυτό το Αίμα βαφτιστήκαμε και για αυτό αντικρύζουμε τον Κόσμο πίσω από ένα κόκκινο πέπλο. Το πέπλο της Οργής. Η κάθαρση μας θα αργήσει. Το νερό της Λύτρωσης θα είναι η Θάλασσα της Ζωής που θα θελήσουμε να κολυμπήσουμε τα 20, 30, 40 ή όσα χρόνια ζήσουμε. Φτύνουμε το μελάνι της ντροπής με το οποίο υπογράφουν τις προδοσίες τους. Υπογράφουμε και θα υπογράφουμε μόνο με τον ιδρώτα της εργασίας, το αίμα των πληγών και τα δάκρυα των δυσκολιών.


Σιχαθήκαμε...


Το ψέμα και την υποκρισία. Πίσω από τις μάσκες κάποιου δήθεν κοινωνικού καθωσπρεπισμού κρύβονται οι παιδεραστές, οι σωματέμποροι, οι έμποροι ναρκωτικών και όλη η υπόλοιπη νεοφιλελεύθερη φάρα. Τοκογλύφοι σκλαβώσαν τόσες ζωές με αντάλλαγμα την ανάγκη για μία δουλειά ή για κάποια διασκέδαση. Τοκογλύφοι με σακάκια και γραβάτες. Νόμιμοι καθ όλα. Το πως ξεκίνησαν οι “μπάνκες” φανέρωνε ποιος ήταν και ο πραγματικός σκοπός τους. Αλλά αυτούς δεν τους πειράζει κανείς. Είναι προτιμότερο να πλατσουρίζεις στις λιμνούλες των ασύλων και της κρατικής ανοχής παρά να σταθείς κόντρα στο χείμαρρο της πηγής.


Σιχαθήκαμε...


Την “κονόμα” των μη κυβερνητικών οργανώσεων, των δήθεν οικολόγων και του κάθε λογής μικροαστού που ψάχνει ένα εύκολο τρόπο να αρπάξει και αυτός κάτι για να μη κουραστεί και πολύ στη ζωή του. Τις δεκάδες παρατάξεις με τη μιζέρια και τα ανθελληνικά κόμπλεξ τους. Το λίκνο με τα παχύδερμα, τις κυράτσες και τα λαμόγια που ονομάζεται βουλή. Κάποτε το 300 συμβόλιζε Άνδρες που κρατήσαν Θερμοπύλες. Σήμερα συμβολίζει 300 που σκάβουν συνεχώς όλο και περισσότερο τις “πύλες” για να μπορέσουν να περάσουν και να αρπάξουν ακόμα περισσότερα ότι έχει απομείνει. Στο άνδρο της ξεφτίλας πουλιούνται κάθε μέρα τα όνειρα και το μέλλον μας.


Σιχαθήκαμε...


Τους “δήθεν” και τους “κάπως”. Τους “μάγκες” και τους “σκληρούς”. Τους “πατριώτες” και όλους αυτούς που κατά καιρούς μας πρήζουν είτε ως “φίλοι” είτε ως εχθροί . Τον πατριώτη θα τον συναντήσουμε στο δρόμο. Για τη Μακεδονία, τη Β. Ήπειρο, την Κύπρο, τη Θράκη, τον Πόντο, τις γενοκτονίες και όλα όσα αφορούν την Ελλάδα μας. Τον εργάτη θα τον συναντήσουμε στη δουλειά και στον πόλεμο ενάντια στα χρωματιστά συνδικάτα και τους εργατοπατέρες. Όλοι οι άλλοι που καπηλεύονται αυτούς τους όρους ας συνεχίσουν να κοροϊδεύουν τους εαυτούς τους και τους ομοίους τους.


Σιχαθήκαμε...


Τον αντιρατσισμό που μας επέβαλαν. Όταν οι δρόμοι που τρέχαμε μικρά παιδιά κατάντησαν τζαμιά, φωλιές ναρκωτικών και σαρκών, απρόσωπα γκρίζα γκέτο που στο ένα υπόγειο σφάζουν κόκορες και κάνουν βουντού και στο άλλο κάποιος κακομοίρης γέρος που δεν είχε λεφτά να πάει στα βόρεια προάστια κρύβεται φοβισμένος ,τότε η θλίψη γίνεται μίσος. Μίσος για τον παγκόσμιο δουλέμπορο που σπέρνει φτώχεια και πολέμους και δεκάδες έθνη περιφέρονται όπου οι “μαλάκες” ντόπιοι κατάφεραν να οικοδομήσουν με αίμα και επαναστάσεις μία καλύτερη κοινωνία. Περιφέρονται αυτοί ,για να μπορέσει το κεφάλαιο να ξεζουμίζει τις δικές τους πατρίδες. Επαναστατική πράξη δεν είναι να βάλεις χιλιάδες αφρικανούς στη γειτονιά σου χάνοντας εσύ όσα είχες καταφέρει, αλλά να πολεμήσεις το Κεφάλαιο που τους φέρνει στη γειτονιά σου για να λυμαίνεται τις χώρες τους. Μίσος που είναι αδύνατο να σβηστεί θα δημιουργείτε και όταν όλοι όσοι έρχονται προσπαθούν να επιβάλλουν τη δική τους εξουσία εκεί που μέχρι χθες ζούσες διαφορετικά. Ο ρατσισμός θα υπάρχει όσο προσπαθούν να κομποστοποιήσουν τους πολιτισμούς. Και αυτός ο ρατσισμός είναι πρώτα οικονομικός, πρώτα ταξικός και τελευταία φυλετικός. Τα γαλλικά προάστια εξεγέρθηκαν καίγοντας όμως τα γαλλικά προάστια. Κανένας πλούσιος δεν έχασε τη βίλα του κανένας εφοπλιστής το κότερο του. Σε αυτή τη κομπόστα του πολυπολιτισμού εξέγερση σημαίνει να τρως τις ίδιες σου τις σάρκες. Είμαστε Λευκοί και Έλληνες. Φυλετικά και πολιτισμικά. Η διατήρηση αυτής της διαφορετικότητας μας είναι το πρώτο θεμέλιο που καρφώνουμε βαθιά στην ύπαρξη μας χτίζοντας τα τείχη απέναντι στον κυριότερο εχθρό μας. Την Παγκοσμιοποίηση – Ισοπέδωση των πολιτισμών, του πνεύματος, των προτύπων και των ονείρων μας για χάρη του εκλεκτού κεφαλαίου.


Σιχαθήκαμε...


Τα πρόσωπα τους, τα λόγια τους, τα χαμόγελα τους και τις υποσχέσεις τους. Όταν στον ηλίθιο μιλήσεις για Αξιοπρέπεια και Τιμή θα γελάσει. Και από εκεί καταλαβαίνουμε ποιος είναι ηλίθιος. Θα γελάσει γιατί του φαίνονται αστεία. Όντος για έναν ξεφτίλα, η αξιοπρέπεια είναι αστείο πράγμα όπως και για έναν κομπλεξικό η Τιμή.


Σιχαθήκαμε...


Τον κόσμο τους



Μα χτίζουμε τον δικό μας. Γυμνοί από κάθε τίτλο, κάθε ζωγραφιά, κάθε μάρκα και κάθε κοινωνική ή πολιτική ορθότητα ορθώνουμε πρώτα και πάνω από όλα τη Ζωή μας. Και μέσα από τα τείχη αυτής της Ζωής ακολουθούν όλα τα υπόλοιπα. Ορθώνουμε τα στήθια μας και χαμογελάμε στη μοναξιά γιατί ο χρόνος μας δίδαξε πως δεν πρέπει να περιμένουμε τίποτα από τους πολλούς. Χαμογελάμε σαν εκείνη τη νεκρή κεφαλή. Χαμογελάμε από τη χαρά που διαποτίζει τις καρδιές μας καθώς χαράζουμε τη διαχωριστική γραμμή με την ξεφτίλα, την υποταγή και την υποκρισία σε όλα όσα αγαπάμε. Στην εργασία μας, στην αναζήτηση μας, στον Αγώνα μας, στην μουσική μας, στην υποκουλτούρα μας. Αυτή η διαχωριστική γραμμή χαράσσεται απαλά και γαλήνια δίχως καμία θλίψη ή νοσταλγία από την αξιοπρέπεια μας. Χαιρόμαστε κάθε φορά που οι εχθροί επιβεβαιώνουν την ύπαρξη αυτής της γραμμής. Όταν σε βρίζουν, πολεμούν, χτυπούν, δυσφημούν, κατηγορούν και ψευδολογούν είναι σαν να δείχνουν με το δάχτυλο τους την ύπαρξη της. Δείχνουν σε ποιο κόσμο ανήκουμε εμείς και σε ποιον αυτοί...

Όταν η Υποκρισία σέρνει την Εξέγερση.



Μία τράπεζα την χτυπάς όταν όταν δεν παίρνεις τα δάνεια της, τις κάρτες της και τα επιτόκια της.

Μία ακριβή φίρμα την χτυπάς όταν δεν τη φοράς.

Μία πολυεθνική την χτυπάς όταν δεν αγοράζεις από αυτή.

Τη μαζική τροφή των πολυεθνικών την χτυπάς όταν δεν τη τρως.

Την εκκλησία την χτυπάς όταν δε την χρηματοδοτείς.

Τους πολιτικούς τους χτυπάς όταν δεν τους ψηφίζεις και όταν δεν τους έχεις ανάγκη.

Το κράτος το χτυπάς όταν δε συμμετέχεις στα γρανάζια του.
Το κόσμο τον αλλάζεις όταν αλλάξεις εσύ και όχι όταν ντύνεσαι ένα ψέμα.

Αν όμως κάποιος έχει ανάγκη από όλα αυτά τότε το να βγει μία βδομάδα και να φωνάζει και να καίει δεν είναι εξέγερση. Είναι ξέσπασμα, αντίδραση, ένα πυροτέχνημα που θα το σβήσει ο χρόνος και όλοι μετά θα επιστρέψουν στους ρυθμούς τους και αυτός/η θα φυτοζωεί ξανά στο ψέμα που έφτιαξε για να φωλιάσει την όποια ζωή. Δεν χτύπησαν ποτέ το πραγματικό κεφάλαιο οι “εξεγερμένοι”. Αυτούς στους οποίους ανήκουν τα πάντα. Γιατί πολύ απλά πίσω από αυτούς είναι οι ρίζες τους. Μπάτσοι χωρίς στολή είναι και αυτοί που χτυπάνε παιδιά επειδή φοράνε ελληνικές σημαίες. Μπάτσοι χωρίς στολή είναι και οι εργατοπατέρες, τα τσιράκια των κομμάτων και οι νταβατζήδες πλατειών και στεκιών. Και εσείς οι “εξεγερμένοι” οι πιστές πόρνες τους. Μπάτσοι χωρίς στολή είναι όσοι νιώθουν να έχουν την εξουσία σε ένα δεδομένο χώρο και χρόνο και να κάνουν ότι νομίζουν επιβάλλοντας το με τη βία στους υπολοίπους. Για αυτό το “αντιεξουσιαστές” ας το αφήσουν στην άκρη. Κάποιοι ψάχνανε για αντιπολίτευση, άλλοι για μία αφορμή. Όλοι όμως από βουλευτές μέχρι και τσιγγάνους βρήκαν κάτι να καπηλευτούν από τον άδικο χαμό ενός νέου παιδιού. Γιατί όλη αυτή η υποκρισία στήνεται σε ένα θέατρο όπου όμως ο πρωταγωνιστής δεν βρίσκεται πια εδώ. Βρίσκεται μακρυά.
Η εκδίκηση για την εκτέλεση ενός παιδιού δεν είναι ξέσπασμα. Είναι μία χρονοβόρα μάχη με όλους τους μηχανισμούς του συστήματος. Είναι η μάχη ενάντια στην “ανωτερότητα” των μπάτσων, των πολιτικών, των δημοσιογράφων και όλων των υπολοίπων”εκλεκτών” ανθρώπων. Επίσης κάθε εκδίκηση δε βγαίνει στο δρόμο,στη τηλεόραση και δεν περιφέρεται στην πόλη. Σιωπηλή, μοναχική, σαν το αστέρι που πέφτει προλαβαίνουν μόνο λίγοι να τη δουν Και αυτοί τυχαία.

Η σύντροφος

Υπάρχει ένα έργο του Richard Strauss το οποίο λέγεται Η Ζωή ενός Ήρωα και το οποίο αποτελείτε από έξι μέρη. Πρώτο μέρος, Ο Ήρωας και ακολουθούν Οι Αντίπαλοι του Ήρωα, Η Σύντροφος του Ήρωα, Ο Ήρωας στο πεδίο της Μάχης, Τα έργα Ειρήνης του Ήρωα και τέλος η Απόδραση από τον Κόσμο και η Ολοκλήρωση του Ήρωα. Το ενδιαφέρον σε αυτό το μουσικό έργο είναι πως το μεγαλύτερο σε διάρκεια μέρος είναι αυτό που αναφέρεται στη σύντροφο του ήρωα ενώ το μικρότερο αυτό που αναφέρεται στους αντίπαλους του...
Πράγματι στο δρόμο της ζωής αυτοί που αξίζουν το μικρότερο κομμάτι αναφοράς είναι οι αντίπαλοι. Οι αντίπαλοι ανήκουν πάντα στον υλικό κόσμο και το μόνο που έχεις να μοιραστείς μαζί τους είναι η σύγκρουση. Από εκεί και πέρα κάθε ενασχόληση μαζί τους είναι περιττή και ανώφελη. Παραπάνω όμως από τον προσωπικό μύθο κάθε ανθρώπου, παραπέρα από τις επιτυχίες ή τις αποτυχίες του, τις νίκες ή τις ήττες, ακόμα μακρύτερα και από την απόδραση του βρίσκεται η Σύντροφος του. Είναι η συνέχεια και η ολοκλήρωση. Είναι η ισότιμη σχέση αλληλοσεβασμού και αλληλοεκπλήρωσης ονείρων και στόχων. Είναι η γυναίκα που ανηφορίζει στη σύντροφο ενώ ταυτόχρονα και εσύ ανηφορίζεις το δρόμο του συντρόφου. Παλεύεις να κυριέψεις το πιο απόμακρο φρούριο, αυτό μιας ελεύθερης και γενναίας καρδιάς και μετά να σταθείς αντάξιος συνταξιδιώτης στα μονοπάτια της Ζωής. Η σύντροφος σου είναι εκείνη που μοιράζεται και μοιράζεσαι και εσύ μαζί της την τριβή της καθημερινότητας και την αγωνία της αναζήτησης της σκέψης και του πνεύματος. Είναι εκείνα τα χέρια που θα αγγίξουν πρώτα τις πληγές και εκείνα τα μάτια που στη θλίψη θα σου δείξουν την ελπίδα. Στην χαρά χαίρεται όσο εσύ. Στον πόνο και τις δυσκολίες όμως ξαφνιάζεσαι από τη δύναμη της που κάποιες φορές μπορεί να ξεπερνάει και τη δική σου. Κατανοεί την αγνότητα αυτού που θεωρείται νοσηρού και την ανάγκη της λύτρωσης από τη σκλαβιά του προσκυνήματος. Μπορεί ο συναγωνιστής να μοιράζεται μαζί σου το ίδιο σφυρί στην εργασία, τον ίδιο εχθρό στο δρόμο, τις ίδιες χειροπέδες της τυραννίας αλλά η σύντροφος πέρα από συνοδοιπόρος φαντάζει και σαν την βαλκυρία κάθε καθημερινής μάχης. Σε αρπάζει και σε ταξιδεύει στην Βαλχάλα του δικού σας μικρόκοσμου και μετά ξαναεπιστρέφεις στον κύκλο της επιβίωσης και του Αγώνα, μέχρι ο τροχός να σπάσει από τη φθορά του χρόνου ή τις κρούσεις των δυσχερειών. Και τότε ηχούν οι νότες της απόδρασης αλλά ακόμα και αυτές δεν θα αντέξουν όσο άντεξαν εκείνες...

Για ποιο έθνος...

Καθώς το βλέμμα σου ορθώνεται γύρω σου όταν πας να βγεις από το σπίτι σου αντικρίζεις μία γειτονιά άγνωστη, έναν κόσμο διαιρεμένο σε εκατοντάδες μικρόκοσμους και τεμαχισμένο έντεχνα σε αλληλοσυγκρουόμενα συμφέροντα. Τείχη που κλείνουν κάθε λογής δραστηριότητα. Μάτια να ερωτοτροπούν με τον καταναλωτισμό και την αλαζονεία ενώ ταυτόχρονα η ανέχεια γλεντάει αμέριμνη δίπλα της. Ο ατομισμός γυροφέρνει παρασέρνοντας μαζί του τους πάντες. Κανείς για κανέναν και όλοι για την πάρτη τους. Η ελαστικότητα του συνολικού συστήματος είναι τέτοια που επιτρέπει βέβαια σε όλους να είναι ευχαριστημένοι Υπάρχει ένα ψέμα για όλους πίσω από το οποίο θα βρούνε επιτέλους μία φορεσιά, ευκολοφόρετη και άνετη, να ντύνουν την ανυπαρξία, τη δειλία και το φόβο τους. Η πολιτική και η κοινωνική άποψη σχηματίζεται με βάση τα συμφέροντα και όχι με βάση τα καθήκοντα που η συνείδηση επιβάλλει στη σκέψη. Τόσες παρατάξεις, τόσα κόμματα, τόσες “συγκρούσεις”, τόση υποκρισία..
Μα στο μυαλό σου πλανιέται μία λέξη. Το Έθνος. Την πρωτογνώρισες μέσα από τα λόγια κάποιου προγόνου και στις λέξεις κάποιων σελίδων. Σε γοήτεψε. Ήταν εκείνος ο κρίκος ανάμεσα στην Πατρίδα και το Αιμάτινο Ποτάμι μιας αλυσίδας που με θάρρος θέλησες να διακρίνεις να σε συνδέει με το παρελθόν σου. Ήταν οι άνθρωποι με τα χαμόγελα σε κάποια σκονισμένα κάδρα που φύγαν νωρίς για να έχεις όσα βλέπεις γύρω σου και όσα δεν διακρίνονται. Είναι αυτοί οι γνωστοί και οι άγνωστοι που η ζωή και ο θάνατος τους χάραξαν τη πορεία ενός λαού και ενός πολιτισμού. Φαντάζουν όμως ξένοι στον κόσμο που ζεις σήμερα. Ασήμαντα, γραφικά και έκφυλα υποχείρια πολιτικών και κοινωνικών σκοπιμοτήτων. Έτσι σου έμαθε να τους βλέπεις το σχολείο, έτσι σου μαθαίνει να τους αντιμετωπίζεις η κοινωνία. Το έθνος, μία προσοδοφόρα για κοροϊδία και παντός είδους χρήση λέξη με μπόλικο συντηρητισμό και αρκετή ουτοπία. Όντως κατάφεραν οι δεξιοί και οι ακροδεξιοί να καταντήσουν το Έθνος κάτι το απωθητικό για κάθε ριζοσπαστική σκέψη. Κατάφεραν να εξευτελίσουν όσες αξίες και κοινά δεσμά χρησιμοποίησαν στο βωμό της συμφεροντολογίας και της βρομερής πολιτικής τους και ανάμεσα σε αυτές είναι δυστυχώς και το έθνος. Δεν είναι όμως η φιλολογική σκοπιά εκείνη που κυρίως το κατακερμάτισε αλλά η καθημερινότητα που μας προσέφεραν. Οδήγησαν τον άνθρωπο στην απογοήτευση για τα κοινά ζητήματα παρουσιάζοντας και διαμορφώνοντας την πολιτική σαν ένα πεδίο ψευδολογίας και κοροϊδίας όπου η συσσώρευση συμφερόντων οδηγεί στην καταξίωση. Λογικό επακόλουθο μιας τέτοιας νοοτροπίας είναι ο καθένας να κοιτάξει τι θα αρπάξει, πως θα επιβιώσει, τι θα κλέψει και τι τέχνασμα θα βρει να κερδίσει περισσότερα ξοδεύοντας λιγότερα. Φτηνά εργατικά χέρια, παραθυράκια στους νόμους, επιδοτήσεις κ.λ.π. ήταν το βούτυρο στο ψωμί της νέας αυτής πραγματικότητας. Κάθε σκέψη και δράση λοιπόν όλο και περισσότερο επικεντρώνεται στα “εγώ” και στα “εμείς” συμφερόντων ατόμων ή ομάδων. Αυτή λοιπόν είναι η πορεία στην οποία το “Έθνος” ουσιαστικά δεν έχει καμία θέση. Επιπλέον η νέα πολυπολιτισμική πραγματικότητα οδηγεί ακόμα περισσότερο στην γκετοποίηση και την ευρύτερη διαστρωμάτωση των οποίων στρωμάτων συγκρούσεις εξασφαλίζουν το κέρδος στα γνωστά – άγνωστα (απαγορευμένα προς προσβολή) κεφάλαια. Άραγε όμως υπάρχει μόνο το χρήμα, μόνο τα συμφέροντα, μόνο η καλοπέραση ή η φτώχεια; Δεν υπάρχει κάτι άλλο που να μπορεί να μας συνδέει εμάς με κάποιους και φυσικά όλους με κάποιους άλλους.
Επιστρέφοντας στην αρχή του κειμένου σκόπιμα παραλείψαμε κάποια, λιγοστά γνώριμα μάτια τα οποία συναντάμε τόσο καθώς βγαίνουμε αλλά και καθώς μπαίνουμε στο σπίτι μας. Είναι κάποιοι άνθρωποι που στις καρδιές τους το Έθνος δεν έχει μολυνθεί από τη πολιτική αλλά ανθίζει ως ο κοινός εκείνος δεσμός με όσους πέρασαν, όσους είναι και όσους θα φέρουμε. Δεν είναι δεσμός που διαχωρίζει για να βελτιστοποιηθεί το κέρδος, ούτε για την επιβολή σε κάποιους αδυνάτους. Είναι ο δεσμός διατήρησης μίας διαφορετικότητας που αγωνιά να μείνει ζωντανή απέναντι στην ισοπέδωση, τον υλισμό και τα καρκινώματα του καπιταλισμού, του φιλελευθερισμού και όποιας άλλης αντιανθρώπινης συλλογικής πολιτικής εμφανιστεί. Είναι η διαφορετικότητα που βασίζεται στην ανιδιοτέλεια, την αλληλεγγύη, την δημιουργικότητα, την σύνθεση και την εξέλιξη. Είναι το μέσο αυτοπραγμάτωσης και ικανοποίησης των πνευματικών αναζητήσεων κάθε ανθρώπου. Είναι δικαίωμα μας και περηφάνια μας να ομαδοποιούμαστε με βάση τα πολιτισμικά μας χαρακτηριστικά και τα κοινά όνειρα ζωής και όχι το κέρδος, την άνεση και τα προσχήματα με τα οποία θα ήμασταν αποδεκτοί σε παρέες ή στην κοινωνία που γεννηθήκαμε. Το δικό μας λοιπόν Έθνος υφίσταται και είτε σαν φωτιά είτε σαν νερό είτε σαν αγέρας θα μορφοποιείται και θα κυλάει στις λίγες ή πολλές εκείνες καρδιές για αυτούς που περάσαν, που είναι και που θα έρθουν...




Αύριο συντονιζόμαστε για έναν λόγο παραπάνω...



Τα δικά μας ραδιόφωνα, οι δικές μας εκπομπές, η δική μας ενημέρωση είναι ακόμα ένα βήμα εναντίωσης, απεξάρτησης και ταυτόχρονης δημιουργίας του δικού μας "πλανήτη" στο "σύμπαν" της σαπίλας τους. Συντονιστείτε και υποστηρίξτε.
Οδηγίες :Κάνεις κλικ, ξεπερνάς τις όποιες ειδοποιήσεις προκύψουν και προσέχεις στο πάνω μέρος της σελίδας που εμφανίζεται, 4 εικονίδια (κατά σειράν όπως εμφανίζονται: winamp, flash, real player, windows media player). Πατάς πάνω σε ένα από αυτά, -ανάλογα με το ποιο πρόγραμμα έχει ο υπολογιστής σου- και στην συνέχεια play (> που είναι σαν κι αυτό το σύμβολο).

Distroi! Records


Mία νέα προσπάθεια ξεκινά στην διάδοση της μουσικής που αγαπάμε, απαλλαγμένη από την κερδοφορία και την εμπορευματοποίηση. Για την ενίσχυση και την ενδυνάμωση της μουσικής αντίστασης και την εξάπλωσης της υποκουλτούρας μας.

Περηφάνια


Είμαστε περήφανοι για αυτά που ζούμε δίχως να δίνουμε λόγο σε κανέναν, δίχως να απολογούμαστε σε κράτος ή παρακράτος, δίχως να συμπορευόμαστε με όσους βαφτίσαν μόδα την αντίσταση, δίχως να παζαρεύουμε τις αξίες μας. Προχωρούμε με τους συντρόφους της ζωής και τους συναγωνιστές της μάχης. Δε μας νοιάζει πόσοι θα είναι ούτε το πως τους θεωρεί η κοινωνία. Μας νοιάζει όμως να είναι αληθινοί, με αληθινά ελαττώματα και προταιρήματα. Η υποκρισία, η υποταγή, η απάθεια και η πολιτική και κοινωνική ορθότητα όμως μας εξοργίζει. Όπως μας εξοργίζει ολόκληρη η σύγχρονη κοινωνία. Δεν είμαστε στο περιθώριο της κοινωνίας τους, εκείνοι βρίσκονται στο περιθώριο του κόσμου που χτίζουμε εμείς. Και σε αυτόν τον κόσμο η περηφάνια μας είναι η Ζωή μας, είναι τα κατορθώματα που γεννά η θέληση μας...

Ex Nihilo Nihil

‘Όπως ο μεγαλύτερος εχθρός της οποιαδήποτε κινητικής κατάστασης είναι η αδράνεια έτσι και ο μεγαλύτερος εχθρός οποιασδήποτε αλλαγής είναι εκείνη η κατάσταση που διατηρεί τη στασιμότητα. Στασιμότητα στη σκέψη, στα «θέλω» του σήμερα, στους στόχους του αύριο, στα «πρέπει» του καθήκοντος και σε κάθε έκφανση απόδειξης ζωής στο χρόνο που κυλάει. Ως νεοέλληνες μπορούμε να παρατηρήσουμε ότι παρόλο που κληρονομήσαμε τα αιώνια ελαττώματα της ράτσας μας όσον αφορά την διχόνοια έχουμε ξεριζώσει από μέσα μας πολλά άλλα όπως αυτά της εφευρετικότητας, της αναζήτησης, του προβληματισμού και της δημιουργίας. Δυστυχώς ο νεοέλληνας αρέσκεται να θεωρεί τον εαυτό του κάτι το διαφορετικό, κάτι το ιδιαίτερο εξαιτίας της κληρονομιάς που κάποιοι, κάποτε του άφησαν. Πάνω λοιπόν σε αυτές τις σαθρές νοοτροπίες βρίσκει πρόσκαιρο έδαφος κάθε είδους ανθελληνικό στοιχείο να κάνει την προπαγάνδα του. Και το δικαίωμα στο να εξαπλώνεται αυτή η προπαγάνδα το δίνουν όσοι αυτοαποκαλούνται προστάτες του Ελληνισμού ενώ ουδεμία σχέση δεν έχουν με την ουσία του. Η Ελληνικότητα το 2008 ίσως είναι αντικείμενο επαναπροσδιορισμού που σίγουρα δεν θα μπορεί να ταυτιστεί ούτε με δόγματα που πλουτίζουν στο όνομα του Θεού, ούτε από «κυνοβούλια», ούτε από τη σαπίλα της δημοκρατίας, ούτε από τους 300 θώκους του λίκνου κάθε προδοσίας και ξεφτίλας και φυσικά ούτε από κάθε αδρανή πνευματικά και σωματικά αστό που ψάχνει έναν τίτλο για να νιώσει ότι είναι κάτι. Παράλληλα με τον επαναπροσδιορισμό της Ελληνικότητας μας θα πρέπει σαφώς να επαναπροσδιοριστούν και όλες αυτές οι σχηματισμένες από δέκα, είκοσι γράμματα λέξεις που πολύ εύκολα αποκαλούμε και ταυτιζόμαστε κ όλας πολλές φορές μαζί τους. Κάθε λέξη που εκπροσωπεί μία ιδεολογία, μία κοσμοθεωρία, μία βιοθεωρία ή έστω μία επαναστατικότητα δεν είναι κάτι το οποίο θα μας δώσει νόημα από μόνο του. Εμείς είμαστε αυτοί που θα πρέπει μέσω των πράξεων, μέσω της συνολικής «κινησης» μας από τις συνιστώσες του πνεύματος, της σκέψης, της δράσης και της προσπάθειας να καταλήξουμε σε αυτόν τον «κόσμο» που κρύβεται πίσω από όλα αυτά. Κάποιοι κάποτε έδωσαν αιώνιο νόημα σε δύο λέξεις όχι επειδή το Μολών Λαβέ έκρυβε μία γοητεία ή αντικατρόπτιζε κάτι από το παρελθόν αλλά επειδή εκείνοι γέννησαν το αιώνιο παράδειγμα με αυτό το οποίο έπραξαν. Ομοίως θα πρέπει το εκάστοτε παράδειγμα, παρουσιαζόμενο στον τόπο και τον χρόνο που καλείτε, να δίνει το νόημα και την ουσία, την ομορφιά ή την ασχήμια. Μπορεί να καθόμαστε επί δεκαετίες να ανεμίζουμε σημαίες κάποιου ένδοξου παρελθόντος, να μνημονεύουμε πολεμιστές, εργάτες ή ήρωες, να στολίζουμε τους τοίχους μας με τα σύμβολα τους ή να γράφουμε τραγούδια για αυτούς. Αν όμως δεν καταφέρουμε με την δράση μας να υπερνικήσουμε την αδράνεια του παρελθόντος και να κινηθούμε προς το σήμερα και προς το μέλλον τότε ποτέ δεν θα μπορέσουμε να γίνουμε όχι τραγούδι μα ούτε στίχος στο ατελείωτο ποίημα της ράτσας μας.

Όλα αυτά τα συμπεράσματα προκύπτουν από απλές παρατηρήσεις της καθημερινότητας που ξετυλίγεται γύρω μας. Μίας καθημερινότητας που προσπαθεί μανιωδώς να ξεριζώσει από τις υπάρξεις μας τα αισθήματα και το πάθος του διαφορετικού και επικίνδυνου για τα θεμέλια της Αγώνα μας. Ο φετιχισμός, η λανθάνουσα αντίληψη πολλών πραγμάτων, η ανάγκη δημιουργίας ενός «ήρωα» στον καθρέφτη, , η αναζήτηση επιβεβαίωσης στο κενό που δημιουργούν τα κόμπλεξ, η ανάγκη να το «παίξεις» κάτι στους γύρω σου, η ψεύτικη εικόνα που πλασάρουν πρώτα στους εαυτούς τους για να αυτοεπιβεβαιωθούν και έπειτα στους υπόλοιπους οδηγεί στον ευτελισμό των ιδανικών που ονομαστικά επιπλέουν στην επιφάνεια.

Δεν γίνεται να χτιστεί κανένα γερό οικοδόμημα σε αμμώδη θεμέλια ούτε να παραχθεί σωστή σπορά από μολυσμένο έδαφος. Όσο τραγικό είναι να προσπαθείς να κάνεις τρύπες στο νερό τόσο τραγικό είναι να βαφτίζεις τη λάμπα «ηλιακό» σύμβολο.

Από το μηδέν θα προκύψει μηδέν λέει ο τίτλος του κειμένου. Και πράγματι από τη μηδενική κίνηση δεν πρόκειται ποτέ να προκύψει τίποτα. Δεν πρόκειται να αναγεννηθεί σε καμία συνείδηση και σε καμία καρδιά η Ελλάδα δίχως να γίνει ορατός ο σκοπός ύπαρξης της. Δεν πρόκειται να υπάρξει ποτέ φυλετική συνείδηση αν αυτή δεν αποκοπεί από τον οικονομικό, κοινωνικό και επιφανειακό ρατσισμό που υπηρετεί τα γρανάζια του καπιταλισμού και εάν δεν παρουσιασθεί με την πραγματική μεταφυσική, θρησκειολογική και ανθρωπιστική μορφή της. Δεν μπορεί να υπάρξει Πατρίδα όταν η Γή μεταφράζεται σε οικόπεδα, αγροτεμάχια και χρήμα. Όλα αυτά θα πρέπει τουλάχιστον στις ζωές εκείνον που αποφάσισαν να διαβούν τον διαφορετικό δρόμο να αποκτήσουν την γνήσια, πρωτόγονη μα και αιώνια ομορφιά και την αρχέγονη ουσία τους. Αυτός ο δρόμος, επαναπροσδιορισμού των αξιών πρώτα στις προσωπικές μας ζωές, ο Μεγάλος Ιερός Πόλεμος κατά τον Ι. Έβολα είναι και ο πιο δύσκολος. Αλλά είναι και αυτός που θα φέρει εν συνεχεία την «κίνηση» ξεφεύγοντας από τις πρόσκαιρες και δήθεν «αγωνιστικότητες» και «προσπάθειες» οι οποίες βουτούν και αναδύονται στην κολυμπήθρα του Μηδέν.

Για αυτό λοιπόν αυτό το οποίο ονομάζουμε Αγώνα η θα καταφέρουμε να αποκτήσει την μορφή που εμείς θα του δώσουμε η οποία θα είναι αντάξια αλλά όχι ταυτόσημη με εκείνη του παρελθόντος ή θα γίνουμε εκείνοι που στην ουσία θα τον έχουμε καταστρέψει. Γιατί η εκ των έσω εκφύλιση και «όπως τον καθένα βολέυει» αντίληψη πολλών πραγμάτων είναι και αυτή που δημιουργεί τα μεγαλύτερα ρήγματα και όχι οι επιθέσεις των «εχθρών».

Πολιτικοποίηση και Αντιδραστικότητα.

Υπάρχουν εκατομμύρια κομμάτια και συγκροτήματα τα οποία προβάλλουν μία αντιδραστικότητα ενάντια στην ορθότητα των καιρών. Ελάχιστα όμως μπορούν και να προβάλλουν κάτι πίσω από όλα αυτά. Εκεί λοιπόν βρίσκεται η πολιτικοποίηση. Εκεί που η αντιδραστικότητα επεκτείνεται, περνάει τα όρια της απάθειας και σχηματίζει τα μέτωπα που θα την φέρουν αντιμέτωπη με όσα θεωρητικά πολεμά. Κορυφαία punk και oi! Συγκροτήματα αναζητούν ένα κοινό να τους χειροκροτήσει, λίγο αλκοόλ παραπάνω και ένα χαρτζιλίκι για να τη περάσουν. Άραγε αυτός είναι ο νέος κόσμος, το κορύφωμα της αντίδρασης τους και η πορεία της υποκουλτούρας τους; Αυτά κατόρθωσαν τόσα χρόνια αντίδρασης; Να στέκονται ψωροπερήφανοι σε μία τεράστια σκηνή με χιλιάδες προβολείς, απαλλαγμένοι από πολιτικά στίγματα τα οποία θα τους έβγαζαν από το προσκήνιο; Στα 20 τραγουδούσες για μάχες και αγώνες στους δρόμους καις τα 50 για μπύρες και καλή ζωή; Και ας μην κοιτάμε μακριά, στην ίδια μας τη χώρα, ποια ήταν τα αποτελέσματα της γενιάς του punk; Οι ενταγμένοι στον συνασπισμό σήμερα, οι αυτόνομοι – παρτάκηδες που κάποτε όπως λένε έκαναν την επανάσταση τους αλλά ο άνθρωπος εξελίσσεται ή είναι κάποιοι που γυρνάνε τσόντες. Ναρκωτικά, Ολλανδίες, Συνασπισμός, Τραπεζικές θέσεις, πρώτο τραπέζι καφετέρια, νταβατζιλίκι συναυλιών και καναπές. Αυτή είναι η τρομακτική για την κοινωνία εξέλιξη του punk. Βέβαια υπάρχουν και οι εξαιρέσεις οι οποίες επιβεβαιώνουν φυσικά τον κανόνα. Αυτή η πορεία συνεχίζεται ακόμα και σήμερα πολύ πιο δυναμική και πολύ πιο έντονη μιας και οι νέες τεχνολογίες φέρνουν ακόμα περισσότερους πιστούς στα «χαρακώματα». Θα ήταν γελοίο να γράψουμε για τη σημερινή κατάσταση όπου πολλά μπούτια έχουν μπερδευτεί για χάριν της μόστρας και της καλής ζωής.

Η στάση η δική μας σε αυτή την πραγματικότητα είναι πως σκοπός είναι η αντιδραστικότητα μας να γίνει δρόμος προς έναν τρόπο ζωής, συνειδητά πολιτικοποιημένο, ο οποίος θα προσφέρει σε έναν ευρύτερο αγώνα. Δεν μας αρκεί μόνο ο κόσμος που οριοθετούμε σήμερα, θέλουμε να καταφέρουμε να κατακτήσουμε ακόμα περισσότερα και εμείς οι ίδιοι ως άνθρωποι να πορευτούμε στα μονοπάτια της προσωπικής μας μάχης. Αδιαφορούμε για το πόσο μεγάλες είναι οι μουσικές σκηνές και πόσο καθαρή η κιθάρα. Αν αυτά μάλιστα χάσουν το νόημα τους τότε ας συντριφθούν. Άλλωστε το ομορφότερο τραγούδι είναι αυτό που ψιθυρίζει η μοναξιά σου τις ώρες που υπερβαίνεις, κατορθώνεις και δημιουργείς. Σκοπός μας είναι με τα χρόνια να γίνουμε όλο και πιο δυνατοί στην εργασία μας, στην επιβίωση μας, στις καθημερινές προκλήσεις και στην παθιασμένη μάχη ενάντια στην βίαιη ισοπέδωση των αξιών μας. Σε όλα αυτά θα υπάρχει φυσικά και η διασκέδαση. Αλλά ποτέ δεν πρέπει η διασκέδαση να βαφτιστεί αγώνας. Απαραίτητη και αναγκαία αλλά πάντα με την αγνή μορφή της και όχι με κάποια άλλη. Πολιτικοποίηση λοιπόν είναι σε αυτόν τον μικρόκοσμο οι πράξεις. Οι πράξεις πέρα από τις μάρκες, τους τίτλους και τα σχέδια. Δεν είναι τα κόμματα και οι παρατάξεις ούτε και μια μίζερη, συντηρητική ενασχόληση όπως την παρουσιάζουν. Είναι ο τρόπος που θα συμπεριφερθείς, οι επιλογές που θα κάνεις, οι θυσίες, η ανιδιοτέλεια και ο δρόμος που χαράζεις. Αντιδραστικότητα είναι η αιώνια γκρίνια, η αιώνια τεμπελιά, η μόστρα ότι διαφέρεις από τη μάζα ενώ στην ουσία δεν αναζητάς τίποτα περισσότερη από αυτή και τα συνεχή κατηγορώ. Από τέτοια έχουμε ακούσει πάρα πολλά και έχουμε χορτάσει από ακόμα περισσότερα. Το θέμα είναι ποιος είναι πρόθυμος να πάρει την ανηφόρα. Αλλά εκεί το κόστος είναι μεγάλο και δεν τον σηκώνουν όλες οι καρδιές…

Το μέλλον είναι η Δημιουργία

Όταν σου υποδεικνύουν πώς να σκεφτείς και να πράξεις κλείσε τα’ αυτιά σου. ΑΥΤΟΙ δεν ξέρουν να ζουν. Δανείστηκαν τη ζωή τους από άλλους και τώρα την πουλάνε όσο όσο, γιατί δεν έμαθαν να προσπαθούν παρά μόνο να βρίσκουν πόρτες ανοιχτές και να διαβαίνουν.Η αναίμακτη επιτυχία τους τους είναι πλέον ανυπόφορη.. Καθόλου ανοχή, θα σου την φορτώσουν.ΕΣΥ ν’ ακούς τον χτύπο της καρδιάς σου, τη «λογική» των αξιών σου.Οι δικές σου πόρτες είναι κλειστές.. Μη βολευτείς πίσω από αυτές και αρκεστείς στο να κοιτάς απ’ την κλειδαρότρυπα. Μη δειλιάσεις να τις σπάσεις, μόνο έτσι θα μπορέσεις να τα βάλεις μαζί τους.Σε περιμένουν, η μόνη χαρά τους να σε συντρίψουν, να σε υποτάξουν.Να κάνεις αργά και σταθερά βήματα, κοιτώντας πάντα μπροστά.Να εμπνέεσαι, να εξελίσσεσαι, να δημιουργείς. Η στασιμότητα δεν ταιριάζει στο είδος μας και προπάντων στην φυλή μας. Η προσπάθεια και ο μόχθος σε ανυψώνουν, σε ολοκληρώνουν σαν προσωπικότητα και σου δίνουν τα εφόδια όχι μόνο για να πετύχεις σε προσωπικό επίπεδο αλλά και για να μοιραστείς και να προσφέρεις. Το έτοιμο, το γνώριμο μην το αναζητάς, περιφρόνησέ το.Να επιδιώκεις την αρχή του ταξιδιού. Να δημιουργείς, έτσι θα τους νικήσεις..

Τίσις



Rest In Pride Ian.

Skinheads.H αίγλη αυτού του τίτλου, η απειλή που ξεπροβάλλει από πίσω του, η αντιδραστικότητα του, η μαγευτική γοητεία του περιθωριοποιημένου κόσμου του οφείλεται κατά ένα μεγάλο ποσοστό στον δρόμο που χάραξε εκείνος ο άνθρωπος που έφυγε σαν σήμερα. Και ακόμα και τώρα , αυτοί οι οποίοι είναι οι αντιδραστικοί, αυτοί οι οποίοι «ενοχλούν» τους προσκυνημένους, αυτοί οι οποίοι δημιουργούν «προβλήματα», αυτοί οι οποίοι ξεχωρίζουν από τις υπόλοιπες μόδες συγκρουόμενες μάλιστα μαζί τους, δεν είναι αυτοί που υιοθέτησαν ένα ντύσιμο, μία μουσική και πήραν μία μπύρα στο χέρι τους αλλά εκείνοι που περπατούν στα χνάρια ενός δρόμου διαφορετικού, μοναχικού και ηρωικού.

Μία γενιά που δεν γεννήθηκε σε σαλόνια, μία γενιά γεννημένη στη μήτρα του πολυπολιτισμού, μία γενιά που βίωνε την ματαιότητα και την κενότητα της ορθότητας όσων πρόβαλλε η κοινωνία βγαίνει πάντα στο δρόμο. Στο δρόμο βγαίνει για να ξεφύγει , να αντιδράσει και να διασκεδάσει. Όμως στους skinheads αυτός ο δρόμος τράβηξε για αλλού. Τράβηξε στο μονοπάτι που στο τέλος του βρισκόταν κόσμοι βγαλμένοι από τη μυθολογία, στη Valhalla, στα Ηλύσια Πεδία, εκεί που θα ταξίδευαν όσοι πολέμησαν ηρωικά όταν θα τέλειωνε ο δρόμος της ζωής. Δεν γούσταραν την κοινωνία, δεν γούσταραν την νέα πραγματικότητα. Σε αυτό το σημείο ή συμβιβάζεσαι ή πολεμάς. Δίχως μόρφωση, δίχως βιβλία, δίχως ινστιτούτα ή χρηματοδότηση η γενιά που δημιούργησε ο Ian Stuart βίωσε το νόημα των συμβόλων που ο νέος κόσμος είχε βάλει στην άκρη. Ρούνες , αρχέγονα σύμβολα, εμβλήματα του έθνους, σβάστικες, κέλτικοι βγαλμένα όλα από ένα κολασμένο παρελθόν υψωμένα πλέον από εκείνους που τα μυαλά τους δεν ξεπλύθηκαν από τους νικητές του Β ΠΠ. Και δεν ξεπλύθηκαν γιατί πολύ απλά έκαναν το λάθος να αφήσουν αυτή τη γενιά να μάθει την αλήθεια στον δρόμο. Η σβάστικα ήταν εκείνο το σύμβολο, εκείνος ο αρχαιοελληνικός ηλιακός τροχός ο οποίος συμβόλιζε την ενότητα του Λευκού Ανθρώπου. Ενός ανθρώπου που παρήκμαζε και συνεχίζει να παρακμάζει. Οι ρούνες της πατρώας γής, του λύκου, του πολεμιστή, της ζωής και του θανάτου κοσμούσαν κορμιά και σημαίες. Και πίσω από τη βία, πίσω από το ένστικτο του οργισμένου ξεσπάσματος, θεότητες και αρχέτυπα που ο χρόνος είχε σβήσει και το χρήμα είχε ξεγράψει. Γεννιόταν ένας νέος κόσμος. Εμφανίστηκαν οι έννοιες της οικογένειας, της συντροφικότητας, του μόχθου, της αντίδρασης, της μάχης εκεί που ποτέ κανείς δε θα το περίμενε. Αυτά που η σύγχρονη κοινωνία είχε εκφυλλίσει γεννιόντουσαν αγνά στις καρδιές των Skinheads. Τα εξώφυλλα των δίσκων, οι στίχοι των κομματιών, τα σύμβολα, οι οργανώσεις έδιναν όλα μία νέα πνοή. Καλή η διασκέδαση, καλά τα ποτά, καλές οι γυναίκες αλλά ο άνθρωπος είτε είναι μορφωμένος είτε είναι αμόρφωτος θέλει το κάτι παραπάνω. Αλλά αυτό το κάτι παραπάνω θέλει δύναμη, κυρίως ψυχική, και δεν είναι όλοι φτιαγμένοι από το καλούπι της υπέρβασης. Γιατί το να πάρεις μία βάρκα να πλεύσεις κόντρα σε ένα χείμαρρο, είναι υπέρβαση. Το να διαχωριστής από τη μάζα, την καλοπέραση που σε επιβραβεύει ο συμβιβασμός και τα αγαθά που σου χαρίζει το προσκύνημα είναι υπέρβαση.Αυτό ήθελε και θέλει η υποκουλτούρα αυτή, την υπέρβαση. Θέλει μία άλλη ζωή ακόμα και μέσα στα τσιμεντένια κλουβιά των μεγαλουπόλεων, ακόμα και μέσα στο βόθρο που έχει βουλιάξει γύρω τους ο κόσμος. Θέλει διαφορετικά όνειρα, διαφορετικές σχέσεις, διαφορετική πορεία. Ό Ιan Stuart έφτυσε κατάμουτρα τη μουσική βιομηχανία, έφτυσε κατάμουτρα όλους αυτούς που υποσχόντουσαν καριέρες αν άφηνε στην άκρη τις ιδέες του, τις εφημερίδες και τους δικαστές, τους πολιτικούς και ολόκληρη τη κοινωνία. Είχε ιδέες, συντρόφους και έναν αγώνα. Αυτά ήταν πιο σημαντικά από όλα τα άλλα.

Αυτό το παράδειγμα είναι η πιο σημαντική κληρονομιά που άφησε πίσω του. Γιατί τα απλά μνημόσυνα δεν είναι κάτι που ταιριάζει σε κανέναν μας. Και αυτό το παράδειγμα οφείλουμε να ακολουθήσουμε και εμείς στην πόλη μας και τη γειτονιά μας. Καμία μόστρα, κανένα ποζεριλίκι, κανένα μικρόφωνο, καμία σκηνή, καμία μουσική βιομηχανία, κανένα κοινό και κανένας δεν είναι πιο σημαντικός από τον αγώνα μας. Θα ήταν ντροπή να είμαστε αρεστοί στο κατεστημένο, θα ήταν ντροπή να μην μας πολεμά ολόκληρη αυτή η κοινωνία. Γουστάρουμε να διασκεδάζουμε γύρω από τη φωτιά του καθημερινού μόχθου, γουστάρουμε να πίνουμε με τους συντρόφους που γευτήκαμε τη βία, κοιμηθήκαμε σε κρατητήρια και το άλλο πρωί θα συναντήσουμε στη μάχη της ζωής και στον έμπρακτο αγώνα για ένα καλύτερο αύριο. Οι στίχοι που ακολουθούν μιλούν από μόνοι τους.

Win or Die!

Αs we look 'round at our nations, depression starts to settle in
Our once proud Western cities, as the rot starts to begin
Riots on the streets are often, mugging happens every day
Rapists stalk the darkened streets, looking for defenceless prey


Fight for your country, fight for your race
Fight for your nation, for fighting made our people great

As the few up against it, the muggers knife goes in
To oppose our nation's murder, is counted as a sin
We're proud of being White men, and we want to show the world
Against Reds and reaction, we stand with flags unfurled

Fight for your country, fight for your race
Fight for your nation, for fighting made our people great


As we stand and face the future, our eyes raised to the sky
We pledge ourselves to struggle, we'll either win or die
We won't lose ground and be knocked down, we've got a history
Our ancestors look down on us, and pray for victory

Fight for your country, fight for your race
Fight for your nation, for fighting made our people great