‘Όπως ο μεγαλύτερος εχθρός της οποιαδήποτε κινητικής κατάστασης είναι η αδράνεια έτσι και ο μεγαλύτερος εχθρός οποιασδήποτε αλλαγής είναι εκείνη η κατάσταση που διατηρεί τη στασιμότητα. Στασιμότητα στη σκέψη, στα «θέλω» του σήμερα, στους στόχους του αύριο, στα «πρέπει» του καθήκοντος και σε κάθε έκφανση απόδειξης ζωής στο χρόνο που κυλάει. Ως νεοέλληνες μπορούμε να παρατηρήσουμε ότι παρόλο που κληρονομήσαμε τα αιώνια ελαττώματα της ράτσας μας όσον αφορά την διχόνοια έχουμε ξεριζώσει από μέσα μας πολλά άλλα όπως αυτά της εφευρετικότητας, της αναζήτησης, του προβληματισμού και της δημιουργίας. Δυστυχώς ο νεοέλληνας αρέσκεται να θεωρεί τον εαυτό του κάτι το διαφορετικό, κάτι το ιδιαίτερο εξαιτίας της κληρονομιάς που κάποιοι, κάποτε του άφησαν. Πάνω λοιπόν σε αυτές τις σαθρές νοοτροπίες βρίσκει πρόσκαιρο έδαφος κάθε είδους ανθελληνικό στοιχείο να κάνει την προπαγάνδα του. Και το δικαίωμα στο να εξαπλώνεται αυτή η προπαγάνδα το δίνουν όσοι αυτοαποκαλούνται προστάτες του Ελληνισμού ενώ ουδεμία σχέση δεν έχουν με την ουσία του. Η Ελληνικότητα το 2008 ίσως είναι αντικείμενο επαναπροσδιορισμού που σίγουρα δεν θα μπορεί να ταυτιστεί ούτε με δόγματα που πλουτίζουν στο όνομα του Θεού, ούτε από «κυνοβούλια», ούτε από τη σαπίλα της δημοκρατίας, ούτε από τους 300 θώκους του λίκνου κάθε προδοσίας και ξεφτίλας και φυσικά ούτε από κάθε αδρανή πνευματικά και σωματικά αστό που ψάχνει έναν τίτλο για να νιώσει ότι είναι κάτι. Παράλληλα με τον επαναπροσδιορισμό της Ελληνικότητας μας θα πρέπει σαφώς να επαναπροσδιοριστούν και όλες αυτές οι σχηματισμένες από δέκα, είκοσι γράμματα λέξεις που πολύ εύκολα αποκαλούμε και ταυτιζόμαστε κ όλας πολλές φορές μαζί τους. Κάθε λέξη που εκπροσωπεί μία ιδεολογία, μία κοσμοθεωρία, μία βιοθεωρία ή έστω μία επαναστατικότητα δεν είναι κάτι το οποίο θα μας δώσει νόημα από μόνο του. Εμείς είμαστε αυτοί που θα πρέπει μέσω των πράξεων, μέσω της συνολικής «κινησης» μας από τις συνιστώσες του πνεύματος, της σκέψης, της δράσης και της προσπάθειας να καταλήξουμε σε αυτόν τον «κόσμο» που κρύβεται πίσω από όλα αυτά. Κάποιοι κάποτε έδωσαν αιώνιο νόημα σε δύο λέξεις όχι επειδή το Μολών Λαβέ έκρυβε μία γοητεία ή αντικατρόπτιζε κάτι από το παρελθόν αλλά επειδή εκείνοι γέννησαν το αιώνιο παράδειγμα με αυτό το οποίο έπραξαν. Ομοίως θα πρέπει το εκάστοτε παράδειγμα, παρουσιαζόμενο στον τόπο και τον χρόνο που καλείτε, να δίνει το νόημα και την ουσία, την ομορφιά ή την ασχήμια. Μπορεί να καθόμαστε επί δεκαετίες να ανεμίζουμε σημαίες κάποιου ένδοξου παρελθόντος, να μνημονεύουμε πολεμιστές, εργάτες ή ήρωες, να στολίζουμε τους τοίχους μας με τα σύμβολα τους ή να γράφουμε τραγούδια για αυτούς. Αν όμως δεν καταφέρουμε με την δράση μας να υπερνικήσουμε την αδράνεια του παρελθόντος και να κινηθούμε προς το σήμερα και προς το μέλλον τότε ποτέ δεν θα μπορέσουμε να γίνουμε όχι τραγούδι μα ούτε στίχος στο ατελείωτο ποίημα της ράτσας μας.Όλα αυτά τα συμπεράσματα προκύπτουν από απλές παρατηρήσεις της καθημερινότητας που ξετυλίγεται γύρω μας. Μίας καθημερινότητας που προσπαθεί μανιωδώς να ξεριζώσει από τις υπάρξεις μας τα αισθήματα και το πάθος του διαφορετικού και επικίνδυνου για τα θεμέλια της Αγώνα μας. Ο φετιχισμός, η λανθάνουσα αντίληψη πολλών πραγμάτων, η ανάγκη δημιουργίας ενός «ήρωα» στον καθρέφτη, , η αναζήτηση επιβεβαίωσης στο κενό που δημιουργούν τα κόμπλεξ, η ανάγκη να το «παίξεις» κάτι στους γύρω σου, η ψεύτικη εικόνα που πλασάρουν πρώτα στους εαυτούς τους για να αυτοεπιβεβαιωθούν και έπειτα στους υπόλοιπους οδηγεί στον ευτελισμό των ιδανικών που ονομαστικά επιπλέουν στην επιφάνεια.
Δεν γίνεται να χτιστεί κανένα γερό οικοδόμημα σε αμμώδη θεμέλια ούτε να παραχθεί σωστή σπορά από μολυσμένο έδαφος. Όσο τραγικό είναι να προσπαθείς να κάνεις τρύπες στο νερό τόσο τραγικό είναι να βαφτίζεις τη λάμπα «ηλιακό» σύμβολο.
Από το μηδέν θα προκύψει μηδέν λέει ο τίτλος του κειμένου. Και πράγματι από τη μηδενική κίνηση δεν πρόκειται ποτέ να προκύψει τίποτα. Δεν πρόκειται να αναγεννηθεί σε καμία συνείδηση και σε καμία καρδιά η Ελλάδα δίχως να γίνει ορατός ο σκοπός ύπαρξης της. Δεν πρόκειται να υπάρξει ποτέ φυλετική συνείδηση αν αυτή δεν αποκοπεί από τον οικονομικό, κοινωνικό και επιφανειακό ρατσισμό που υπηρετεί τα γρανάζια του καπιταλισμού και εάν δεν παρουσιασθεί με την πραγματική μεταφυσική, θρησκειολογική και ανθρωπιστική μορφή της. Δεν μπορεί να υπάρξει Πατρίδα όταν η Γή μεταφράζεται σε οικόπεδα, αγροτεμάχια και χρήμα. Όλα αυτά θα πρέπει τουλάχιστον στις ζωές εκείνον που αποφάσισαν να διαβούν τον διαφορετικό δρόμο να αποκτήσουν την γνήσια, πρωτόγονη μα και αιώνια ομορφιά και την αρχέγονη ουσία τους. Αυτός ο δρόμος, επαναπροσδιορισμού των αξιών πρώτα στις προσωπικές μας ζωές, ο Μεγάλος Ιερός Πόλεμος κατά τον Ι. Έβολα είναι και ο πιο δύσκολος. Αλλά είναι και αυτός που θα φέρει εν συνεχεία την «κίνηση» ξεφεύγοντας από τις πρόσκαιρες και δήθεν «αγωνιστικότητες» και «προσπάθειες» οι οποίες βουτούν και αναδύονται στην κολυμπήθρα του Μηδέν.
Για αυτό λοιπόν αυτό το οποίο ονομάζουμε Αγώνα η θα καταφέρουμε να αποκτήσει την μορφή που εμείς θα του δώσουμε η οποία θα είναι αντάξια αλλά όχι ταυτόσημη με εκείνη του παρελθόντος ή θα γίνουμε εκείνοι που στην ουσία θα τον έχουμε καταστρέψει. Γιατί η εκ των έσω εκφύλιση και «όπως τον καθένα βολέυει» αντίληψη πολλών πραγμάτων είναι και αυτή που δημιουργεί τα μεγαλύτερα ρήγματα και όχι οι επιθέσεις των «εχθρών».
